For a summary in English see below
Vijf maanden geleden…ik dwing mijzelf de titel van dit blog volledig te typen…alleen zo dringt het tot mij door dat mijn (onze) zoon er niet meer is en ook nooit meer terug zal keren.
Tijd…tijd is een raar gegeven. Soms lijken dingen in mijn hoofd al ver weg of lang geleden…het volgende moment staan de herinneringen voor mijn neus alsof het gisteren is gebeurd… Tijd is beangstigend…als dingen verder terug in de tijd gebeurd zijn, raak ik bang dat ik dingen ga vergeten. Dan ben ik bang dat ik Jayden zal gaan vergeten of wat hem/ons is overkomen. Of misschien wil ik het proberen te vergeten omdat het zo pijn doet en omdat het tot nu… vijf maanden later… nog steeds voor mij zo onwerkelijk lijkt, zo oneerlijk en of het tijdelijk is… Het is enkel echt waar…Jayden komt niet meer terug…nooit meer… Dan de toekomst… hoelang duurt het voor je in deze wirwar van gevoelens je weg zult vinden? Staat daar een tijd voor? Gaat dit in de komende tijd gebeuren of is dit een eeuwig voortdurende pijn? Om heel eerlijk te zijn hoop ik soms dat het voor eeuwig pijn doet…dan weet ik voor mijzelf zeker dat ik hem nooit zal vergeten. Natuurlijk vergeet je je kind nooit! Hoe raar dat je hier dan toch bang voor kunt zijn…
Vijf maanden later betrap ik mijzelf er soms op dat ik denk…het gaat wel…je bent vandaag de dag goed door gekomen. Je hebt gewerkt…gezellig/fijn gehad met de mensen die je na staan…fijne dagen met Danique. Dan denk ik weleens…ik denk dat het wel gaat…, maar dan uit het niets zoals nu wordt ik boos. Boos op de wereld, het gaat helemaal niet! Ja het gaat goed, dag voor dag, maar ik voel mij zo uitzichtloos voor de toekomst. In de toekomst ligt een wereld op mij te wachten waarvan Jayden geen onderdeel meer is. Dat is de aller moeilijkste gedachte en zolang ik dag voor dag leef, valt met deze gedachte te leven.
Nog steeds zijn er veel mensen die stil staan bij je verlies en ik ben dankbaar dat die mensen er nog zijn om je te steunen, maar tegelijk gaat ook een zo groot deel van mensen ervan uit dat het al vijf maanden geleden is en dat het nu vast al iets beter met je gaat of moet gaan…het wordt langzaam “stiller” Onbewust creëer ik zelf ook die houding, althans ik doe dat, ik laat ook graag zien dat het goed gaat (dat gaat het ook), want je wil ook niet je omgeving ermee belasten. Het feit is dat de wereld doordraait en het leven ook, ook mijn eigen leven en dat van Danique. Het besef dat de wereld gewoon doordraait komt na een tijd en is een rare gewaarwording.
Vorige week zaterdag was er een herdenkingsdienst in het Sophia Kinderziekenhuis. Deze dienst werd gehouden voor alle kindjes die overleden waren in de periode januari tot en met juni. Er wordt ook een dienst georganiseerd voor kinderen die overlijden in de periode juli tot december. Het was een zeer indrukwekkende dienst. Remco, ik, Chantal, Leslie, Danique en Jaylinn… we waren daar allemaal met opa en oma’s. Er werden 35 namen voorgedragen, er was een verhaal van een lotgenoot, een gedicht, kaartjes die een boek worden geplakt met een tekst over jouw dierbare, een bloem en tot slot het oplaten van ballonen. De dienst werd begeleid door piano en een zangeres. Het was zeer verdrietig en intens. Stuk was ik daar in dat zaaltje…en dan loop je weer naar buiten…de wereld in en ga je weer verder…hoe groot zijn deze contrasten, maar waarschijnlijk maar goed ook… Op gebied van je kind verliezen… vind ik het verbazend over wat voor overlevingsmechanisme het menselijk lijf bezit om door te gaan…
Voor mij voelt het verlies van Jayden als een ongeneeslijke ziekte waar ik nu aan lijd enkel het eindresultaat doodgaan dat is al gebeurd. Binnen in mij is een stuk van mij al dood gegaan…het is heel moeilijk te omschrijven. Je ziet het ook niet aan de buitenkant van mij en ondanks dat dit stukje dood is leef ik nog steeds… Voluit uit zelfs… Naar aanleiding van een recent gekeken film in de bioscoop is mijn nieuwe uitdaging…leef elke dag als je eerste of laatste dag (haal alles uit het leven wat erin zit). Het is een mooie gedachte en vreemd tegelijk, want je zou denken dat het leven zonder je kind geen zin meer heeft…dat heeft het ook eigenlijk niet, maar omdat je door moet, kun je dat maar beter ook maximaal doen en geen half werk meer. Het is een kunst om op je gevoel te vertrouwen en te leven vanuit je hart en daarop de keuzes te maken die het leven je biedt.
Eind conclusie van dit blog is voor mij eigenlijk dat hoe verder de tijd gaat hoe meer pijn er om de hoek komt kijken. De opluchting van het niet meer aanschouwen van de nare ziekte die je kind had bevangen, maakt plaats voor gemis een bijna tastbaar pijnlijk gemis en de stilte…komt om de hoek kijken.
English summary
Five months ago… I force myself to type the title completely… this is the only way for me to realise that my (our) son is not among us anymore and never will be again.
Time… time is a strange phenomenon. Sometimes thoughts in my head seem far away… the next minute the memories are clear as if it happened yesterday… Time is frightening… I am afraid I will forget Jayden or what happened to him/us. Or perhaps I try to forget because it is so painful since it has been … 5 months later… so unreal, so unfair or temporary… But it is true… Jayden will never come back… never… And how about the future… how long will it take to find my way in this rollercoaster of feelings? Is there a timeframe? Will this happen soon or is this an everlasting pain? To be honest I sometimes hope it is an eternal pain… because that way I know for sure that I will never forget him. Of course you never forget your child! So strange that I am afraid of this…
Five months later I sometimes think… I’m OK… I live out the days. I work with nice people… have nice days with Danique. Sometimes I think I am OK… and then suddenly, like now, I get angry. Angry with the world, I am not OK at all! Well I am OK, one day at a time, but I feel I have no hope for the future. The future without Jayden. This is the hardest thought and as long as I live life one day at a time I can live with this thought.
Many people remember the loss and I am grateful they are here to support me. On the other hand a large number of people think that because it has been five months now I will feel better or that I should feel better… slowly it is becoming more and more “silent”. Unconsiously I create this, I like to show that it is going well (and it is), because I don’t want to be a burden. It’s a fact that the world keeps turning and that life goes on. It is a strange sensation to become aware of this.
There was a memorial service in the Sophia Children’s Hospital in Rotterdam last week. It was dedicated to all the little children who passed away from January until July. It was very impressive. Remco, I, Chantal, Leslie, Danique and Jaylinn… we were all there with the grandfathers and grandmothers. 35 Names were announced. It was very sad and very intense. I was broken… and then you walk outside again… into the world and you continue…how big a contrast, but probably it’s better this way… concerning losing ones child… I am amazed about the survivalmechanism the human body has, to continue…
For me the loss of Jayden feels like an incurable disease with the endresult, passing away, already behind me. Inside me part of me has already died… it is hard to describe. On the outside you don’t see it, and even though this part is dead, I am still alive… alive and kicking… after watching a movie in the cinema my new challenge… live everyday as if it will be your first or last day. It is a nice thought but a bit odd at the same time, because you would think that life has no meaning without your child… and in a way it hasn’t, but because you have to continue you might as well live life to the max. It is a challenge to have faith in your own feelings and to be able to make choices in life based on this.
Final conclusion of this blog is that the more time passes by the more pain I feel. The relief of not having to see your child suffering from a horrible disease is replaced by a painful absence and the silence.
Vind je dit artikel leuk, deel het dan!
18 reacties op Vijf maanden geleden op donderdag 13 juni 2013 overleed om 20.28 Jayden van Deijl. Five months ago, on Thursday June 13th 2013 at 20.28 Jayden van Deijl passed away.
Geef een reactie
Donatiemeter
151.560,- ons totaal opgehaalde bedrag
18 augustus 2012!
GEWELDIG!
ONGELOFELIJK BEDANKT!
Ook nu weer diep geraakt door je woorden.
Dikke knuffel
Lieve Nancy
Het besef dat het leven doorgaat zonder
Jayden is zwaar en oneerlijk. Je intense verdriet maar ook het oppakken van je leven zijn in elkaar verweven maar zijn geen vijanden denk ik. Ik vind je moedig en dapper!
Liefs Maaike
Lieve Nancy,
Door de tijd heen gaan de scherpe randjes van je verdriet af maar vergeten doe je Jayden echt niet hoor. Hij blijft een deel van jouw!
Het is nog maar zo kort geleden gebeurd en het is het ergste wat een moeder kan overkomen verwacht geen wonderen en pluk de dag met Danique!
Kijk ook niet veel verder als de dag van vandaag, je weet toch niet wat komen gaat.
Ik wens je het allerbeste toe en houd vol hoor meisje!
Liefs
Oma Loes
Kippenvel!! De hele blog..
Hele dikke knuffel!!
Lieve schat
woorden schieten me altijd tekort,ik vind het zo moedig van je hoe je je gevoel zo neerzet.
Ik schaam me ook een beetje door je woorden,ook ik ben stil geworden niet omdat ik denk dat het goed met je gaat maar omdat ik dacht dat het beter was om je met rust te laten en niet steeds te vragen hoe het met je is.
Jullie komen dagelijks nog in mn gedachten voorbij.
Meisie je doet het goed hou vol
Dikke knuffel xxxxxxx
Jan cisca rick
Lieve Nancy, Remco, Leslie en Chantal,
De woorden van Oma Loes, daar sluit ik me nou volledig bij aan!! Het is nog te vroeg om te verwachten dat je dit gemis een plekje hebt kunnen geven. Het moet met de tijd draagzamer worden. Je bent een mens en geen robot!!
liefs, Tanja Masthoff (Alles Kids, waterland)
Moeilijk heel moeilijk om hier zinnig op te reageren, 5 maanden is niets Nancy zeker niet na wat jullie hebben doorgemaakt en nog doormaken. Natuurlijk ga je hem nooit vergeten, al word je 100 hij zal altijd een deel van je zijn en blijven, gelukkig maar. Zoals je zegt je moet wel door, leef je leven, leef je leven voor Jayden, doe de dingen die hij graag had willen doen met zijn zusje Danique, leef voor hem en ja, je mag ook genieten van het leven. Het is geen schande om nog door te leven want vergeten doe je hem nooit en de mensen om je heen zeker ook niet. Je zegt dat tijd beangstigend is maar neem deze tijd, neem de tijd die je nodig hebt alleen dan zal je het een goede plaats kunnen geven, sterkte x!
Lieve Nancy,
Je woorden komen door het scherm m’n hart binnen.
En vanuit datzelfde hart wil ik je laten weten dat ik met je meeleef…
-x-
het blijft triest hoe dan ook en ik blijf met jou en remco en de kleine meid meeleven jayden blijft over jullie waken en hij zal echt trots zijn dat er zoveel mensen met jullie meeleeft ik zal hem nooit vergeten ook al kon ik hem niet persoonlijk ik zal elk jaar een kaarsje branden voor hem als herdenking en eer aan jullie zijn ouders en zusje sterkte xxx
Heel bijzonder hoe goed en zo recht uit je hart jij je gevoelens kunt verwoorden……
hoe moeilijk het is hoe je het ook ervaart,
het gemis blijft daar doet soms zo’n pijn dat het haast voelbaar is.
maar er komt een tijd dat die pijn draagbaar is voor jullie allemaal.
en dan blijven de fijne momenten en gedachten over,van dat ventje en die ga je koesteren.
Want die kanjer van jullie gaan wij met z’n alle nooit en te nimmer vergeten die dragen wij mee in ons hart voor altijd.
en het medeleven wordt niet altijd uitgesproken maar geloof mij die is er wel.
en het is wel eens goed je gevoelens even aan het papier of de computer toe te vertrouwen.
een dikke kus voor alle jeanette
Lieve Nancy,
Voor rouw staat geen tijd en je zal Jayden nooit vergeten.
Dat kan ook niet want je heb hem bij je gedragen maar de tijd staat niet stil. Het glijd als zand door je vingers heen.
Blijf over Jayden praten en hem gewoon bij je leven betrekken.
En neem de tijd om te rouwen.
Sterkte
Sylvia
Lieve Nancy,
wat heb je het weer mooi verwoord. Blijf schrijven over je mooie kanjer, blijf foto’s en dat houdt de herinneringen levend. Wat heb je ontzettend veel lieve mensen om je heen en pluk de dag. Dat doen wij op dit moment ook. Vorige week zei Iris (9) dat opa op een wolk in de vorm van een boot overal met ons meegaat. Kinderen vatten het nog zo lekker gemakkelijk op….maar de realiteit is hard….niemand zal jou kanjer vergeten, want hij zit in heel veel harten. Maar door wat je schrijft laat je iedereen, die het wil lezen, meeleven in je gevoelens en herinneringen. En dat vind ik heel speciaal en moedig van je!
lieve nanc remco lesleyen chantal je woorden hebben ons diep geroerd wij begrijpen dat het moeilijk is en moeilijk tebegrijpen is dat jullie kanjer niet meer bij jullie is of kan zijn en de pijn gaat niet over dat blijft en dat is ook om jullie kanjer op deze manier te gedenken en en jullie hebben hem in jullie harten gesloten net als wij maar de pijn die blijft die gaat nooi over misschien dat het wel wat minder gaat worden maar over zal het nooit gaan die zal blijven probeer die het niet te onderdrukken al gaat het leven verder en moet je verder met de toekomst maar de gedachten aan jullie kanje jayden moet je koesteren en blijf realistische en houd de herrinneringen vast en de mooie leuke dingen die jullie hem hebben gegeven in zijn korte leven en alle liefde die jullie hem hebben gegeven blijf de leuke dingen koesteren en blijf wel vooruit kijken eens is de tijd daar dat jullie weer voor jullie kanjer mogen komen testaan alleen in een andere wereld in een wereld zonder pijn en verdriet en waar vreugde en liefde eerst leed kennen ze daar niet denk daar dan maar aan verder heel veel sterkte nog en hou jullie goed gr peter en klasina slabbekoorn
Ook ik ben jullie niet vergeten.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en neem de tijd om te rouwen, en je hoeft je niet groot te houden voor de buitenwereld.
Deze pijn wens je niemand toe.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
Brenda ( moeder van een klasgenoot van Jayden ).
Lieve Kanjer Jayden*, Nancy, Remco, Leslie en Chantal en fam.
Wat is tijd? Dat bepaal jullie natuurlijk zelf. Iemand verliezen van wie je hou is niet niks. Niemand, maar dan ook niemand kan jullie vertellen wanneer verdriet over moet zijn. Wel hopen wij dat jullie proberen te genieten van de dingen de het waard zijn. De tijd (ja weer het woord), gaat voorbij en komt (soms gelukkig, maar niet altijd) niet meer terug. Jullie hebben allebei een pracht van een dochter waar je met volle teugen van moet genieten. En natuurlijk van elkaar en de rest van familie en vrienden. Zo zou Kanjer Jayden* het ook graag willen. Dat weten wij zeker, ook al hebben wij hem niet gekent. Hij heeft jullie voor altijd met elkaar verbonden. Zelfs vreemde voelen zich met Kanjer Jayden* en jullie verbonden. Wees niet bang dat Kanjer Jayden* vergeten wordt. De indruk van het blog (dank je wel Nancy), de herdenkingsdienst hebben diepe indruk gemaakt. Zo groot, dat vergeten onmogelijk is!! En dat willen we ook niet. Heel veel liefs en een dikke knuffel Paula en Richard
Lieve nancy,
Dit blog is net als al je ander blogs weer zo’n moment dat ik (en met mij wss nog vele anderen)helemaal stil val en weer even keihard met beide benen op de grond gezet wordt. Het laat weer zien hoe vergankelijk het leven is en hoe dankbaar een ieder, en dan vooral degenen met jonge kinderen, moet zijn als zijn / haar zoon of dochter gezond mag op groeien. Het kan zo makkelijk anders gaan dan we allemaal graag willen en je ergste nachtmerrie, dat er iets met je kind is of nog erger dat je kind er helemaal niet meer is, werkelijkheid wordt.
Je blog volg ik nog steeds en het maakt me verdrietig om te zien dat het aantal reacties op je blogs minder wordt en ook het aantal pageviews terugloopt. Het leven gaat, zoals jezelf al terecht opmerkte, door.
Ik hoop oprecht dat je de steun mag blijven voelen van de mensen die om je heen staan en dat je daar troost uit mag putten. Het verlies van Jayden zal altijd heel duidelijk voelbaar blijven en vergeten zul je hem nooit.
Heel veel sterkte en kracht gewenst voor de tijd die nog komen gaat en hopelijk komt er eerdaags een medicijn voor deze vreselijke ziekte.
Er wordt aan je gedacht!
Liefs
Vandaag moest ik even aan jullie kanjertje denken. Dus kom ik toch op je blog terecht.
Ik ken je pijn als geen ander. Ons sterretje is juist in de achterliggende feestelijke periode te heftig aanwezig geweest. Ik weet dat het bij jullie niet anders was. De eerste sinterklaas, kerst en jaarwisseling. Het hoort niet zo te zijn. Die pijn, dat gemis is gewoonweg niet te dragen.
Weet dat er altijd aan Jayden gedacht word! Niet alleen door jullie maar ook door jullie lezers. Hij heeft een onwisbare indruk nagelaten. En ook al ervaar je dat niet direct als troost, ooit zal dat het wel zijn!
Knuffs