Kerstavond 24 december 2014…

In een van mijn laatst geschreven blogs had ik gezegd dat ik het zou afsluiten. Het blog tenminste… ik zou stoppen met schrijven en op dat vlak proberen het hoofdstuk af te sluiten. Symbolisch zou ik gestopt zijn op 13 juni 2014 een jaar na Jayden zijn overlijden. Ik kon dat niet opbrengen. Ik kan namelijk niet afsluiten wat de wereld voor mij betekent… in leven en in dood…

Nu is het kerstavond Jayden is nu anderhalf jaar dood… we zijn weer een halfjaar verder in de tijd… Ik zou graag optimistisch willen blijven en schrijven dat het goed gaat… maar het gaat helemaal niet goed.

Ik besef steeds meer dat mijn leven een aaneenschakeling is van verschillende maskers die ik draag:

Een werkmasker, om te kunnen functioneren op het werk.

Een sociaal masker, om andere mensen niet constant ongemakkelijk te laten voelen in mijn bijzijn.

Een familiemasker, zodat ze geen zorgen hebben of in ieder geval niet teveel.

Een moeder masker, om voor Danique te kunnen blijven zorgen en haar niet teveel te confronteren met mijn verdriet.

Een relatiemasker, ik zou graag een relatie aangaan, maar ik ben er niet toe in staat. In kan mijn hart niet geven. Ik kan niet volledig gelukkig zijn. Want mijn hart is kapot.

Ik weet dat deze tekst niet de meest opbeurende is. Ik zal ook afsluiten met een leuk bericht, maar eerst wil ik nog even dieper in gaan op de gevoelens die je doorloopt na het verliezen van een kind. In mijn geval dan, want ik kan niet voor anderen spreken.

Het is niet een constant lijden in de zin dat ik mijn bed niet uit kan…  De hierboven omschreven maskers zijn mijn hulpjes… als ik deze maskers draag, kan ik mij tijdelijk volledig richten op het bovengenoemde… werk, familie, moeder, relaties onderhouden in verband tot goede vrienden, kennissen of passerende mensen in je leven (zoals bijvoorbeeld de kassajuffrouw in de supermarkt). Heel even verdring ik de werkelijkheid… ontkenning heet dat, maar geeft wel ademruimte en ruimte om mee te draaien in het leven..  In mijn hart ben ik nooit zeker van de toekomst. Ik leef echt per dag anders krijg ik last van paniek aanvallen.

Helaas beginnen mijn maskers scheurtjes te vertonen. Het is steeds moeilijker om te ontkennen. Eerst neigde ik tot veel weg gaan… veel afspraken… het positief zien… steeds weer focussen op tijdelijke projecten…

Nu voel ik een vermoeidheid die zo slopend is… alsof ik mij dagelijks voel als door een vrachtauto overreden… Ondanks dat mijn lijf zo voelt blijf ik doorgaan, want wat moet je… de wereld gaat door en herhaal ik mijn hoofd als een soort mantra… Denk aan alle mooie dingen die je beleefd heb met Jayden. Wees dankbaar. Kijk naar wat je nu heb en koester je herinneringen. Het helpt… geeft me weer rust en ik kan weer even ademen…

Maar naast vermoeidheid ontstaat er een nieuwe emotie boosheid… op alles en iedereen. Niks is goed. Alles is mij snel teveel. Handelingen als een kaartje sturen bij een geboorte, verjaardag of andere gebeurtenis komen niet van de grond hoewel de wil er is… tegen de tijd dat ik bijvoorbeeld iemand ontmoet met een pasgeboren kindje blijkt de baby alweer maanden oud, of is de verjaardag alweer voorbij… zonder een bezoek van mij. Het is echt geen onwil… het lijken gewoon enorme bergen. Administratieve dingen raken beslommerd, mails niet beantwoord. Door de boosheid ontstaat er een wat kan mij het allemaal schelen houding… natuurlijk probeer ik die houding telkens opnieuw te corrigeren, maar ga je op een gegeven moment aan dingen voorbij… Dit is niet de bedoeling want ik dwing mijzelf elke dag opnieuw om te kijken naar de goede en mooie dingen, maar het idee om geen toekomst meer te hebben met allebei je kinderen eet gewoon aan mij. Het liefst zou ik als ik iemand tegen kom op straat een bekende of onbekende zeggen… weet je dat mijn kind dood is? Je doet dat niet… maar de gedachte is altijd aanwezig in mijn hoofd… Laten we hopen dat deze fase ook weer zijn weg vind.

Eigenlijk fluctueren mijn emoties alweer tijdens het schrijven van dit blog… van verdriet, naar weer rust en het gezeur van mijzelf alweer zat te zijn…

Dus ga ik ermee stoppen en wat positiefs vermelden na al het negatieve. Het positieve is dat ik mij heb aangesloten bij een vereniging als vrijwilliger bij de VOKK (Vereniging Ouders Kinderen met Kanker) en zal ik in het nieuwe Prinses Maxima Centrum (oncologisch centrum) functioneren als gastouder om andere ouders bij te staan. Te ondersteunen. Een taak die volgend jaar van start gaat en waar ik naar uit kijk.

Dan hebben we vandaag. Vandaag hebben Chantal en ik een bezoek gebracht aan het Sophia Kinderziekenhuis te Rotterdam. Namens de stichting en uit naam van Jayden zijn we daar kerstcadeaus wezen brengen voor de zieke kinderen die tijdens de kerst helaas opgenomen liggen. We wilden hun graag een hart onder de riem steken omdat wij ons nog zo goed herinneren hoe goed dat ons deed in de tijden dat wij met kerst in het ziekenhuis waren. Wij hebben dit in samenwerking met de Media Markt Rotterdam gedaan. Vanwege besmettingsgevaar konden wij niet zelf alle cadeaus uit reiken, maar hebben wij ze onder de kerstboom gelegd. Wel werd aan twee kinderen op de hal terwijl wij er nog waren twee cadeautjes uitgereikt en wij wisten dat ons doel behaald was. De gezichten van de kinderen en ouders waren onbetaalbaar en dat voor zo een klein gebaar. Het zet je weer met de beide benen op de grond. Je kunt weer beter relativeren en tegelijk is het verdrietig dat niet alles vanzelfsprekend is in het leven.

Daar wil ik graag mee afsluiten. Dat vanzelfsprekendheid voor niets geld in het leven. Het is nu. Nu dit moment. Leef nu en bewaak alles wat je lief is met je leven en geniet ervan.

Hoewel ik dit blog heb geschreven zijn er natuurlijk ook de levens van Remco en Chantal. Zij vinden het prima als ik schrijf, maar ook hun hebben goede en slechte tijden met het verlies van Jayden…

Maar namens ons allen wil ik jullie hele warme feestdagen wensen. Nogmaals dank voor alle steun die er altijd is geweest en nog steeds in vormen van berichten of andere uitingen. Dank jullie wel. Wij wensen iedereen een gezond en liefdevol 2015 en ik kan het niet vaak genoeg benadrukken… hoewel het aan de buitenkant soms lijkt of iemand die zijn kind verliest doorgaat en ook al is dat zo… want de wereld gaat door… heel zal iemand die een geliefde heeft verloren nooit meer zijn…

Ik draag dit blog op aan Jayden mijn/onze alles voor nu en altijd!