For a summary in English see below
Vandaag om half elf hadden we een afspraak in het crematorium om ‘Jayden’ op te halen.
Na een tijdje zagen we elkaar weer. Hoe raar, gescheiden zijn we al een lange tijd en op het moment dat je scheidt denk je dat je voor eeuwig aan elkaar verbonden bent vanwege het hebben van een kindje (in ieder geval tot een jaar of 18) dan nemen ze onverwachts je kindje af en eigenlijk is daarmee ook de hele binding met elkaar vervallen. Onze levens gaan door in ieders eigen leven, wat natuurlijk goed is…maar hoe raar…
Ik was zo blij hun te zien, want eigenlijk lieg ik…lijfelijk zien we elkaar niet meer wekelijks, maar Jayden blijft een verbinding tussen ons…want…alleen wij met zijn vieren weten wat we hebben meegemaakt en wat we hebben verloren en onze liefde voor Jayden is bij allemaal even groot en sterk aanwezig en of we nu willen of niet…dat lot van VERLIES, het hebben van LEVENSLANG zal ons altijd binden, ook al zullen we elkaar niet meer met regelmaat zien… en langzaam onze levens op pakken en nieuwe wegen vinden.
Onze verhoudingen zijn natuurlijk niet altijd even goed geweest, dat is waarschijnlijk ook de reden van een scheiding, maar over 1 ding zijn we het allemaal eens we hebben allemaal het beste voor Jayden gegeven en een goede samenwerking gehad…om Jayden te redden, wat niet zo mocht zijn… Eigenlijk hebben we nu meer respect voor elkaar dan ooit tevoren…we hadden liever nog duizenden discussies gehad en meningsverschillen…, dan Jayden te verliezen, maar hoe raar dat je nu houvast hebt aan elkaar…of misschien is het eigenlijk ook wel heel logisch…
Na de nodige boeken over rouwverwerking ben ik in het besef Jayden kwijt te zijn nog niet veel verder gekomen. In een van de boeken stond “What doesn’t kill you, makes you stronger”! Mooi gezegd en misschien ook zeker waar, maar je hebt er alleen geen ….aan!
Want daar staat mijn zoon nu…in de kast in de huiskamer! Wie heeft nou zijn kindje in een pot in de kast staan! Ik weet dat we niet de enige zijn die ons kind hebben verloren, veel lotgenoten treffen hetzelfde lot en dan denk je soms zelfs nog raar genoeg dat dit hoort, maar natuurlijk hoort je kind niet in de kast te staan, dat is toch gewoonweg te idioot om te begrijpen???
Remco en ik hebben beiden een deel van de as. Remco heeft al een doel, maar daar komen we misschien later nog op terug. Ik zou het momenteel nog niet weten. In eerste instantie dacht ik dat ik er niet zo veel mee zou hebben…het is toch je kind niet meer, maar op een vreemde manier is het wel fijn dat ‘Jayden’ nu thuis is… Terwijl ik het schrijf, vraag ik mijzelf in mijn hoofd af of dit niet gek klinkt, maar het valt denk ik niet uit te leggen…
Onze levens van allemaal gaan weer door, werk pakken we weer op en proberen het beste uit de dagen te halen, maar het zijn de flash backs die het moeilijk maken…Of je nou wil of niet je gedachten dwalen ongewild af en herinneringen kun je in vele dingen zien en dat doet pijn, maar naar omstandigheden zijn we het met elkaar eens dat we het goed doen. We wisten het lot wat Jayden stond te wachten ging komen…al vanaf 20 oktober 2012…en hoewel we voorbereid waren en we heel bewust afscheid hebben kunnen nemen, zal dit misschien helpen, maar nog steeds blijft het on besef…
Aanstaande donderdag is Jayden 8 weken overleden… We hadden het er vandaag nog over, we geloofde echt dat Jayden 5 zou worden, ook zagen we, nu we terug blikten met elkaar, achterstanden die Jayden had, maar waar wij geen besef van hadden… Op dat moment waren we blind voor dat soort dingen, maar nu we de omgeving observeren, zien we dat wel degelijk, maar dat Jayden bijzonder was met of zonder achterstand dat is voor ons allen een ding wat vast staat.
Ik zou nog wel even door kunnen gaan met schrijven, want het blijft een onderwerp waar je vol van blijft. Vol van blijft, het klinkt wel leuk… Het blijft een onderwerp wat niet te bevatten is, wat pijn doet en wat je getekend heeft voor de rest van je leven en waarmee je alleen maar kunt leren om te gaan. Dat klinkt een stuk beter denk ik… Dus… denk ik dat deze blog voor vandaag wel weer even volstaat.
Jayden is weer ‘thuis’…
English summary
This morning at 10.30 we had a meeting at the crematory to fetch ‘Jayden’.
It was the first time we saw each other again. It’s odd, we have been separated for a long time and when you separate you think you will be connected forever because you have a little child together (or at least till he’s about 18). Then they take away your little child and it’s feels like the connection is lost. Our lifes continu separately, which is good… but it feels strange…
I was so happy to see them, because really I’m not telling the truth, we don’t meet every week, but Jayden continues to be the connection between us… because… only the four of us know what we have been through and what we have lost. And our love for Jayden is equal and very strong, if we like it or not… the loss is forever and that will be the connection forever, even though we will not see each other on a regular basis… We will slowly continue our lifes again and find new ways in life.
The relation has not always been great of course, that’s probably the reason for a separation, but we agree on the fact that we have done everything for Jayden and we cooperated to save Jayden’s life. Actually we have more respect for each other now than ever before… we would rather have had thousends of discussions and different opinions… than to loose Jayden. It is strange we can support each other so much now… or maybe it actually is quite logical…
After a couple of books about mourning I haven’t made much progress in realizing that I lost Jayden. In one of the books someone mentioned “What doesn’t kill you, makes you stronger”! Nice words and maybe true but it doesn’t mean … to me.
Because there is my son… in a jug in the living room! I know we are not the only ones who lost a child but of course your child doesn’t belong in a jug. It’s too crazy to understand???
Remco and I both have part of the ashes. Remco already has a goal, I don’t. In a strange way it is nice to have ‘Jayden’ home… While I am writing this I am thinking, doesn’t that sounds strange, but I don’t think one can explain.
Our lifes continue. We do our best but the flashbacks make it hard. If you like it not, your thoughts automatically go somewhere else and there are many things that bring back memories and that hurts. But considering the circumstances we agree that we are coping with it well. From October 12th, 2012 we knew what was coming… And even though we were prepared and were able to say goodbye, this will perhaps help us.
This Thursday it will be 8 weeks since Jayden passed away… we really believed he would live to be 5.
I could continue writing, because it’s a subject that’s in my mind continuously. It may sound nice… but it is impossible to grasp this, it hurts and I will be scarred for the rest of my life. One can only learn to cope with it. That sounds a lot better I think… So… I think it is enough for today.
Jayden is back ‘home’…
Vind je dit artikel leuk, deel het dan!
20 reacties op ‘Jayden’ opgehaald in het crematorium. Went to the crematory to fetch ‘Jayden’
Geef een reactie
Donatiemeter
151.560,- ons totaal opgehaalde bedrag
18 augustus 2012!
GEWELDIG!
ONGELOFELIJK BEDANKT!
Fijn dat het toch het gevoel geeft van Jayden bij je thuis hebben. En mooi, vertrouwd en veilig dat jullie elkaar hebben om het verdriet te delen.
Ik wens jullie allen heel veel kracht!
Lieve Nancy en Remco,
We dragen Jayden allemaal in ons hart mee…’
Het neemt het verdriet niet weg, maar misschien is de wetenschap dat hij in zo vele harten is gekropen een verzachtende…
Lieve knuffels…
Lieve Nancy
Weer mooi geschreven. Wat een dubbel gevoel vanmorgen jij naar het crematorium, ik naar mijn 20 weken echo. Wel heel fijn je gesproken te hebben, ik heb veel bewondering voor je hoe je overal mee omgaat. Mijn deur staat altijd voor je open en ik wens je alle kracht.
Veel liefs Maaike
Mooi geschreven weer moedig van je maar ook nodig voor. de verwerking denk ik fijn dat jayden thuis is…sterkte xxx
Heel mooi en raak geschreven Nancy! We zitten zo in hetzelfde schuitje…heel herkenbaar. Hopelijk zien we elkaar gauw weer allemaal zodat we eens ‘live’ met elkaar deze periode kunnen delen. Liefs Charlotte
Ookal is hij niet lijflijk meer bij jullie, deze kleine man heeft een onuitwisbare, onbegrijpelijke niet te bevatten liefde achter gelaten.
Lieve Nancy en Remco,
Mooi geschreven, vele gevoelens die een rol spelen, verdriet, maar ook de dubbele dingen idd zoals het weerzien van elkaar na die hectische en moeilijke tijd. Je hebt min of meer ondanks je gescheiden bent toch dag en nacht met elkaar gezorgd en vele dingen besproken die je liever allemaal niet had meegemaakt. Die band die je hebt lijkt me erg moeilijk te omschrijven.
Wij hopen dat jullie langzaamaan alles een beetje een plekje kunnen gaan geven. Sterkte allemaal.
Groetjes Tanja,Roy Masthoff en onze meiden. (alles kids waterland)
lieve Nancy,
Vol bewondering lees ik elke x je blogs,vind het zo ontzettend knap hoe jij (jullie) hier mee omgaan.
fijn dat Jayden weer thuis is.
vaak denken wij aan jullie, en aan hoe oneerlijk het is.
veel liefs.
heel mooi Geschreven en wat een verdriet jullie leven is zo ontzettend veranderd dat ook dat weer een goede plek moet krijgen .Wij dragen Jayden in ons hard mee VOOR ALTIJD.veel sterkete en dikke poot van ban
Lieve Nancy
De cirkel is rond om met je eigen woorden te spreken van vorige keer.Jayden is weer thuis.
Vol bewondering lees ik deze blog weer
Ik wens je heel veel sterkte voor deze verwerking van de “thuiskomst”van Jayden.
Veel liefs Ineke,John en Danny
Lieve Nancy en Remco,
Natuurlijk is Jayden bij jullie en met alles wat jullie de rest in leven gaat doen zal hij er altijd bij zijn want je zal hem er altijd in gedachten bij betrekken.
Heb heel veel respect voor jullie hoe jullie met elkaar omgaan
Sylvia
Zo herkenbaar sommige stukken uit je blog.
Het gemis wordt steeds groter maar weet dat jullie alles hebben gegeven en net zoals jullie trots zijn op jullie kanjer Jayden is Jayden zeker ontzettened trots op jullie als ouders!
Lieve groet Fam Blom
Lieve Kanjer Jayden*, Nancy, Remco, Leslie, Chantal en fam.
Jullie Kanjer Jayden is weer thuis! Inderdaad wat dubbel. Je zou hem maar wat graag springlevend bij je hebben. Maar onze ervaring is (schoonvader) dat je toch ook heel veel troost hebt aan een urn in huis. Even een aai over de urn, een kus, een verhaaltje… Dat is natuurlijk wel een zeer schrale troost. Maar toch krijg je er een fijn, warm gevoel bij. Wat we wel ook fijn vinden om te lezen, dat jullie nog steeds alles samen doen. Kanjer Jayden zal jullie voor altijd met elkaar blijven verbinden. Dat heeft hij toch maar mooi voor elkaar! Jullie zijn en blijven toch z’n ouders. Ook zijn beide zusjes Danique en Jaylinn zullen jullie met elkaar blijven verbinden. Besef ook dat niets raar is. Jullie moeten vooral doen waar je zelf je eigen het prettig in voelen!! Weet dat jullie niet alleen staan met al je verdriet. Bij heel veel mensen is Kanjer Jayden aanwezig. Zeker ook bij ons. Vergeten…. dat nooit! Ook hier vloeien nog regelmatig tranen. Lees ook dat jullie veel steun hebben aan jullie lotgenoten. (Wij hebben Kay Blom* de opdracht gegeven, Kanjer Jayden* de groeten te doen in de wolkenspeeltuin!) Die begrijpen jullie natuurlijk nog beter. Wat wij ook hopen dat jullie stichting Kanjer Jayden nog heel veel goeds kunnen betekenen voor Villa Joep. Deze ziekte moet de wereld uit! Daarom zullen wij jullie stichting blijven steunen. Ter nagedachtenis een jullie/onze Kanjer Jayden. Alles zal en mag niet voor niets zijn geweest!!! Nancy blijf vooral schrijven, voor jezelf en voor ons als blogvolgers. Dikke knuffel Paula en Richard. P.s. als we iets voor jullie kunnen doen, schroom niet
Many people in grief have found strength from this site. I hope it helps you, too. http://lifeasawidower.com/
Jayden heeft een verpletterende indruk achter gelaten, om trots op te zijn!
Esther, mama van Senne (Montessori school)
hoi nancy en remco,
hoe makaber het klinkt jullie ventje is zeker
weer thuis.
en op de lange duur ga je ook tegen hem praten
het is fijn dat hij bij jullie thuis is.
en wens jullie als nog veel sterkte maar alles
komt goed als jullie het een plekje kunnen geven.
peet en jeanette
Heel veel sterkte.
Ook ik denk steeds terug aan jullie prachtige mannetje.
Brenda Vermeij.
Lieve Nancy, wat ‘fijn’ dat Jayden weer thuis is. Nu heb je misschien toch weer iets tastbaars van hem. Wij hebben bij ons ook as in de kast staan, weleenswaar van de katten, maar bij één van de kids is er soms wel eens behoefte aan het kistje even te pakken en opentemaken, herinneringen op te halen of vragen te stellen. Ook daardoor zie je dat de liefde doorleeft ook al is het lichameljke leven er niet meer. Ik vind het mooi om te lezen dat jullie nog zo met elkaar verbonden zijn. Het doet er, denk ik, niet toe of dat voor andere mensen te begrijpen is (mensen met een groot hart zullen het absoluut begrijpen)wat jullie hebben meegemaakt tekent jullie voor het leven, maar heeft iedereen om jullie heen bewust gemaakt van hoe kwetsbaar en onvoorspelbaar het leven is. Blijf verder schrijven Nancy, want ik denk dat het lezen van jouw blog voor heel veel mensen een speciale betekenis heeft. Je bent, naar mijn idee, een voorbeeld voor veel mensen.
Zo mooi geschreven… Kippenvel..
Ik denk aan jou.
Dikke knuffel, Margot
Lieve Nancy,
Wat een kracht is je gegeven om dit zo mooi te
kunnen verwoorden. Heb groot repect voor je.
Geniet vooral van de mooie momenten in deze
donkere dagen en dank je dat wij dit op deze manier met je
mogen delen. Liefs Tini