For a summary in English see below
10 weken en drie dagen na de dood van Jayden.
Na mijn laatste schrijven zijn er weer veel nieuwe ontwikkelingen geweest. Het meest verbazende blijf ik vinden dat het leven gewoon door gaat…
Hoe kan het leven doorgaan vraag ik mijzelf vaak af, terwijl zo groot deel van mijzelf is afgenomen? Hoe komt het dat ik doorga…Hoe komt het dat ik kan lachen… Hoe komt het dat ik kan functioneren? Ik begrijp er soms zelf helemaal niets van…
Deze week was er op tv het programma; ‘Recht uit het Hart’ (Ned 1) Arjan Peters de vader van Isa Peters een lotgenootje van Jayden die tegelijk met ons in Amerika verbleef. Hij vertelde zijn verhaal over de ziekte Neuroblastoom, de stichting, de dankbaarheid naar de gemeenschap en het verblijf in Amerika. De herkenning van het verhaal spatte ervan af… Na de opnames bleek ook Isa recidief hoe kan dit? Zoveel kindjes die het leven verliezen aan deze nare ziekte of andere ziektes. Ik begrijp soms niets van de wereld. Kijken naar het journaal heb ik lang geleden al opgeven want daar voel ik mij ook niet beter van…
De dagen zonder Jayden gaan van totale wanhoop (lees; meestal zodra ik op mijzelf ben aangewezen, in bijvoorbeeld de stille avonduren) naar zeer sterke gevoelens dat ik weet wat ik wil bereiken in het leven en dat niets of niemand mijn doel in de weg kan staan en ik van alles, maar dan ook van alles extreem wil genieten in het leven…
Vorige week was ik op uitnodiging van een collega welkom in Italië. Er was geen twijfel en ik heb deze kans gegrepen. Wat zou een reden zijn om niet te gaan, dacht ik. Ik ben ontzettend blij dat ik gegaan ben en dat ik daar mensen trof die mij met open armen ontvingen en die er voor mij waren…en zorgde voor fijne dagen… Dat wil niet zeggen dat ik weg loop voor mijn verdriet, want toen ik daar was en 24 uur bemand was overviel ook daar mij het verdriet…waarvan ik had gedacht dat als ik in gezelschap ben het wel zou gaan…Het maakt niet uit waar ik ga, het verdriet zit in mij…maar tegelijkertijd dankbaarheid voor de mensen die mijn pad kruisen en mij steunen.
Een ander voorbeeld, een buurvrouw die ik vrijwel niet ken en opeens voor mijn deur staat met een enorme bos zonnebloemen. Ze heeft de bloemen gegeven in de hoop een lach op mijn gezicht te krijgen als ik er naar kijk. Is dit mooi? Dit zijn de dingen in het leven die ik nu met andere ogen ben gaan zien. Dit zijn gebaren waardoor je beter voelt en waardoor je weet dat je dit kunt want je bent niet alleen…
Nu zijn dit voorbeelden want er zijn gelukkig ongelofelijk veel mensen die voor mij (lees ook Remco, Chantal, Leslie, Danique & Jaylinn, maar aangezien ik dit vanuit mijn beleving schrijf kan ik niet voor hun spreken, maar ik weet zeker dat zij dit ook ervaren) klaar staan en ons mee op pad nemen en zorgen voor afleiding of een luisterend oor.
Er is veel contact met lotgenoten, omdat op een of andere manier er toch een onzichtbare band is terwijl je elkaar niet kent…maar je toch gedwongen bent om in hetzelfde bootje te zitten. Maar ook de trouwe vrienden, nieuwe vrienden, collega’s. Kortom ik denk dat ik wel kan zeggen dat de kring van mensen om je heen er zeker toe doet (in mijn geval) hoe je verder kunt…
Er is echter wel een keerzijde. Er zijn ook mensen die niet weten hoe ze ermee om moeten gaan. Zij opperen het onderwerp niet, of spreken niet meer over Jayden. Misschien zijn ze bang om mij te kwetsen of bang dat ik spontaan in huilen uit barst. Ik heb er vaak over gedacht wat mijn voorkeur heeft, de mensen die mij het hemd van het lijf vragen of de mensen die doen of ik tijdelijk ziek was en nu weer beter, of nu alle narigheid inmiddels weer over is… en we weer over gaan naar de orde van de dag. Om heel eerlijk te zijn… Ik denk dat de mensen het nooit goed kunnen doen…haha. Zolang ik nog tegen mijzelf kan zeggen, de mensen hebben het beste met je voor en bedoelen het goed, maakt het denk ik ook niet uit wat ze tegen mij zeggen. Ik ga er maar vanuit dat ze geen dingen tegen mij zullen zeggen om mij eens flink onderuit te halen.
Misschien is mijn agenda soms wat te vol gepland en misschien heb ik soms ineens impulsieve ideeën die niet geheel doordacht zijn, zoals dat ik mijzelf al had aangepraat dat ik best een blind geleide pup kan opvoeden en serieus afgelopen week in een intake gesprek zat. Het leuke was dat ik ‘slaagde’ voor de intake, maar dat Danique te jong is om in de buurt van de pup te hebben. Eerst ervaarde ik dit als een enorme teleurstelling, maar daarna kon ik inschatten dat het misschien ook niet de meest verstandige stap zou zijn op dit moment in mijn leven, maar meer een emotionele stap omdat ik zoekende ben naar plaatsvervangende zorg en liefde…in dit geval aan de blinde geleide pup…
Gelukkig kan ik mijn energie ook kwijt in re-integratie op het werk. Sinds een paar weken bevind ik mij weer op de werkvloer en streven wij ernaar om weer actief aan het werk te zijn in oktober/november. Werk is een belangrijke afleiding van het verdriet en om ritme te geven aan je leven. Op het werk ben je even jezelf en geen mama, geen mama van een overleden kindje, maar gewoon even Nancy die haar werk doet… Nou moet ik zeg dat ik het geluk heb een van de banen te hebben waar veel jonge meisjes van dromen (stewardess), dus misschien maakt dat het verlangen naar het werk ook makkelijker…
Om dit hele verhaal samen te vatten denk ik dat ik simpel weg kan zeggen dat je na het verlies van je kind in een gespleten wereld terecht komt. Een wereld waarin je vooruit wil en waarin je uit het leven alles wil halen en het beste ervan wil maken. De andere wereld is stil en eenzaam, vol verdriet en angsten omdat gene wat je bent kwijtgeraakt… Zolang de werelden zo nu en dan in elkaar overlopen en er een juiste balans is…is er gelukkig de mogelijkheid om de kracht te vinden om weer een nieuwe dag te beginnen met ook de daarbij behorende lach op het gezicht en het kunnen zien van de mooie herinneringen die ik heb gekregen van Jayden!
English summary
10 Weeks after Jayden passed away.
There have been many new developments after my last weblog. Most astonishing is the fact that everyday life is continuing…
I ask myself how life can continue when such a great part of me is taken away? How is it possible that I continu…that I can laugh… that I can function? Sometimes I don’t understand at all…
Last week I watched a tv-program with Arjen Peters, the father of Isa Peters who were staying in the USA at the same time. Arjen was telling his story that was so recognizable… also with Isa the neuroblastoma returned. How is this possible? So many little children loose their lifes because of this or other ilnesses. Sometimes I don’t understand this world at all. Watching the daily news I gave up a long time ago because that sure doesn’t make you feel better…
The days without Jayden are between total despair (usually when I am alone, mostly in the evening hours) and knowing exactly what goal I want to reach in life and that nobody can stand in my way. And that I want to enjoy everything – and I mean éverything – in life to the max.
Last week I was in Italy at the invitation of a colleague. I had no doubt and grabbed this opportunity. What could be a reason not to go? And I am very happy I went because I was warmly welcomed with open arms by people who were there for me… and who made sure we had a few lovely days. This doesn’t mean I am walking away from my sadness, because also when I was in Italy and accompanied by people 24 hours a day, the sadness also hit me… sadness I thought I would not have so much in company… it doesn’t matter where I go, the sadness is in me… but at the same time I am grateful for the people who are cutting across my path and who support me.
These are examples of many many people who are there for me and who help us make sure there is some distraction and who are listening to us. I am sure Remco, Chantal, Leslie, Danique & Jaylinn have the same experience, but I am writing this weblog and I can not speak for them.
There is a lot of contact with fellow-sufferers, because for some reason there is an invisible bond even though we don’t know each other…but we are all forced to be in the same situation. But also good friends, new fiends, colleagues. I can say that the circle of people around me are important to help me move on…
But there is also a disadvantage. Some people don’t know how to cope with it. They avoid the subject and don’t mention Jayden anymore. Maybe they are afraid to hurt me or afraid that I will start crying. I thought about what I prefer. People who ask me just about everything or people who act if I have been ill for a while and if I am now back and healthy again, as if everything is behind me now… and life is back to normal. To be honest… I think no one will ever do it right…haha. As long as I know that people mean well it probably doesn’t matter what they say.
Perhaps my schedule is a bit full sometimes and maybe at the spur of the moment I react impulsively sometimes. For instance the thought of training a seeing-eye dog. I realised this idea was purely emotional because I am looking for a substitution to give love and care…
Fortunately I can also use my energy to prepare myself to get back to work in October or November. My job is a nice distraction from the grief and a way to get back to a normal rythm in life. At work I am just me, not a mama, not a mama of a little child who passed away, but just Nancy who is doing her job… I must say I am lucky to have a job that many girls dream of (flight attendant), so maybe that makes the desire to go to work a bit stronger…
To round up this whole story I think I can simply say that after losing a child you end up in two worlds. One world in which you want to achieve things, move on and make the best of it. The other world is silent and lonely, full of sadness because of what you have lost…. As long as those two worlds coincide in a good balance… there is also the strength to start a new day with a smile and the ability to see the nice memories I received from Jayden!
Vind je dit artikel leuk, deel het dan!
20 reacties op Hoe bewandel je de weg tussen twee extremen? How to walk on a path between two extremes?
Geef een reactie
Donatiemeter
151.560,- ons totaal opgehaalde bedrag
18 augustus 2012!
GEWELDIG!
ONGELOFELIJK BEDANKT!
Wat een eerlijk en mooie blog. Ja Nancy het is moeilijk het is voor de mensen om je heen heel moeilijk wat te doen. Maar denken aan jou en Raymond denken we zeker en jayden praten we ook vaak vergeten doe je het niet. Je bent altijd welkom met je verhalen en je kleine meid danique . Maar snap je verhaal. Hoop je gauw eens te zien. Dikke kus
Ik wil je zeggen dat ik je een sterke vrouw vind. En het heeft tijd nodig dat lijkt me niet zo gek ook maar vind het fijn dat je veel lieve en begripvolle mensen om je heen hebt xx
ja wat moet ik hier op zeggen ,als ik weer thuis ben ,laat ik iets van me horen ik woon bij je ouders op `3
Mooi gesproken en ook herkenbaar in veel opzichten.
“Genieten” is een woord wat voor mij ook een hele andere lading heeft gekregen, het is je bewust worden van de mooie dingen in het leven, soms hele kleine dingen of korte momentjes, maar zo waardevol!
Wij staan niet heel dicht meer bijelkaar, maar in gedachten ben je heel dichtbij.
Gr. Ben
Lieve nancy
Je hebt je gevoelens mooi op papier gezet en ik hoop dat je dat blijf doen ik denk dat ook dat je helpt.
Ik heb ongelooflijk veel respect voor je hoe je dit verdriet draagt.
Ik hoop dat het elke dag een ietsje pietsje beter gaat met je,
Dikke kus xxxxxxx
Jan cisca rick
Lieve Nancy,
Eigenlijk is het best ‘grappig’ om te lezen hoe jij nog zoekende bent naar het ‘ normale leven’
Toen Jayden nog leefde, had jij 1 doel: zorgen voor Jayden.
Verder hoefde je nergens over na te denken, Jayden was jouw leven en alles eromheen was bijzaak (niet dat het onbelangrijk was)
Nu is het hoofddoel in je leven weg, en zul je nieuwe doelen moeten vinden.
Uiteraard is dit het zorgen voor je gezin, maar omdat je altijd zo druk was met alles rondom Jayden, zul je ‘ tijd over hebben’ en die tijd wil je opvullen omdat het een gewoonte voor jou was om te rennen en te vliegen.
Misschien moet je proberen te accepteren dat die agenda best wat leger mag zijn, dat je niet hoeft te rennen en vliegen en dat je met een kopje thee op de bank mag genieten van je dochter of de herinneringen aan Jayden op mag halen.
Als je jezelf lichamelijk wat meer rust geeft, zul je dat uiteindelijk mentaal ook krijgen.
Ik heb makkelijk praten want ik voel het verdriet niet, maar ik weet wel dat het belangrijk is de tijd te nemen om alles wat je meegemaakt hebt te verwerken en mentale rust te vinden. Gelukkig heb je veel lieve mensen om je heen en gezien jouw doorzettings vermogen weet ik zeker: jij komt er wel!
lieve nancy,
je schrijft met je hart, daardoor herkennen en raak je mensen met jouw blog, ook de mensen die denken dat je ‘tijdelijk ziek’ bent. iedereen heeft tijd nodig.
het lijkt raar,maar het is normaal dat je in die twee werelden leeft.
natuurlijk gaat het leven verder met je dochter en de mensen om je heen.
natuurlijk word je overvallen door verdriet. je hebt een litteken, het lijkt een amputatie, er is iets van je weggenomen. dit is niet in twee weken weg, je hebt je rouwperiode nodig.
lieve nancy, ik ben blij als ik een foto van je zie waar je het naar je zin hebt en de mensen om je heen zijn dankbaar voor je lach, maar van die mensen mag je ook rouwen.
nancy, geniet, lach, huil, werk en ik bewonder je.
joke
Lieve Nancy,
Gewoon even een reactie om te zeggen dat ook wij nog regelmatig aan Jayden denken zeker bij bepaald nieuws of situaties. Blij om te horen dat je zoveel steun hebt van de mensen om je heen. Volgende week een bijzondere dag maar ongetwijfeld ook een dag waarop je het extra moeilijk zal hebben. Wij willen je daar alvast heel veel sterkte mee wensen. Zoals beloofd zullen wij die dag doneren aan Villa Joep, om Jayden te bedanken en te eren en zo te blijven vechten tegen deze rotziekte.
Heel veel liefs van Tim, Heidi en Liam
Lieve nancy,
Wat prachtig geschreven…weet je wat het mooie is van jou schrijven (vind ik) door het lezen van de blogs kijk ik anders tegen het leven aan als voorheen.. Soms denk ik wel eens wat zit alles tegen en phoe wat heb ik het zwaar maar dan lees ik weer een stuk en denk ik joh! het kan allemaal zo anders gaan. Het zijn de kleine dingen die het hem doen en daar kan een mens zoveel kracht uit halen om door te gaan!Respect voor jou en je naasten! Liefs Bianca
Beste Nancy wat jij beschrijft is uit het hart gegrepen en zo begrijpelijk.
Wij kunnen ons indenken dat je in een achtbaan zit met je gevoelens, het is ook niet niks wat jij (jullie) hebben meegemaakt.
Maar weet je Nancy, je mag genieten wanneer je daar zin in hebt en je mag verdrietig zijn wanneer je dat wilt, niemand maar dan ook niemand kan en zal daar over oordelen.
Ook wij beseffen hoe teer het leven kan zijn en ook wij hebben al wat paden bewandelt die we liever niet waren over gegaan, echter hadden we daarin geen keuze helaas.
Dierbaren vergeet je nooit en draag je altijd met je mee, precies zoals jij Jayden ook altijd met je mee zal dragen, koester dit maar.
Het is fijn dat je het leven weer een richting aan het geven bent, jouw richting, en als het dan eens even niet meer gaat zijn er heel veel armen om je heen waarop je dan kan steunen.
We wensen je het allerbeste van de wereld toe want dat verdien je gewoon.
Bedankt voor je up-date,we denken heel veel aan jullie gewoon omdat alles indruk heeft gemaakt hoe jullie met zijn allen het laatste stukje van Jayden vorm hebben gegeven…
ja en nu, moet het dan maar gelijk weer klaar zijn? een dikke NEE nu begint het pas en neem daar de tijd voor, elke dag kom je dingen tegen die je doen beseffen hoe leeg de plek is zonder jullie mooie kleine vent…
lieve mama van Jayden,gewoon een dikke knuffel omdat je hem verdient!
hoi nancy
ik vind dat je alles mooi verwoord na wat je
gevoelens zijn. en ja het leven gaat door en
ja het is onbegrijpelijk dat je weer kunt
lachen.
ben blij dat je er zo mee om gaat en ik denk dat je
op een dag zegt zo dit heb ik toch maar gedaan ondanks
je vele verdriet.
en ja je raakt vrienden kwijt soms zelfs zeer dierbare
maar daar komen soms weer nieuwe voor terug.
en als je savonds om een praatje verlegen zit bel dan
er komen mensen naar je toe of horen je even aan ja toch
het komt allemaal wel goed met je.
en je ventje daar denken we allemaal wel dagelijks aan.
veel liefs jeanette
Met hele kleine stapjes pak je de draad weer op. Je bent weer dingen gaan ondernemen, heel knap van je. De foto’s met Danique en jou, heerlijk op het strand waren schattig. We denken nog veel aan Jayden en aan de familie en vinden het fijn dat deze blog er is om te lezen hoe het nu met jullie gaat. Veel sterkte en kracht toegewenst.
Liefs Hans, Cobie, Wendy en Serana xxx
hey!lieve nancyde woorden op dit blog zijn keurig geschreven en natuurlijk weer harstikke goed dat jullie je leven weer proberen op tepakken maar allicht het gemis blijf en wij zijn ook nog met jayden bezig net als jullie alleen voor ons is het anders maar dat is ook logisch maar daar om zijn wij met onze gedachten nog steeds bij jullie en jayden en we weten dat het moeilijk is maar jullie als ouders zijnde van een kindtje wat jullie verloren hebben moeten toch ook weer verder met jullie leven al is het anders wat jullie gewend zijn normaal heb je de zorg van jayden gehad endat valt nu weg en omdan om deze manier jullie weg weer tevinden dat valt ook niet mee maar jullie proberen het toch allemaal weer zo goed mogelijk tedoen natuurlijk en toch ook weer bezig om dingen teondernemen en tedoen vindt ik wel knap na tien weken maar ja het is heel moeilijk nancy maar toch! het leven gaat verder het is een en al onbegrip maar het zei zo jullie hadden hem nog zo graag in jullie armen willen sluiten nog zo veel willen leren en om heel veel dingen aan hem mee willen geven nancy jullie weten nu als ouders zijnde wat het is om een kind teverliezen maar het gaat zachtjes aan weer de goede kant op en om de draad weer optepakken stapje voor stapje komen jullie hier ook wel weer uit zullen we hopen maar dat allemaal heefd echt zijn tijd nodig ik wens jullie nog veel kracht en sterkte toe om hier door een teslaan samen en met elkaar nou nancy ik zou zeggen hopelijk horen wij elkaar weer op de volgende blog veel liefs peter en klasina
Lieve Nancy
Zoals altijd heb je het weer zo mooi verwoord hoe het met je gaat. Wat verdrietig ook het verhaal van Isa en hoe herkenbaar jij had daar ook kunnen staan.
Neem je tijd en kies je eigen weg, daarbij wens ik je alle kracht en goeds toe!
Liefs Maaike
Lieve Nancy,
Je ben op de goede weg stapje voor stapje en Jayden zal altijd in je hart blijven. Neem de tijd voor jezelf en blijf vooral jezelf.
Liefs,
Sylvia Troost
Lieve Kanjer Jayden*, Nancy, Remco, Leslie, Chantal en fam. Met heel veel regelmaat denken wij aan jullie. Ook wij hebben het tv-programma gezien. Ik “ken” Isa van Villa Joep. Inderdaad haar vader vertelde alles heel mooi. Je moet weten dat ik me vaak afvraag of dit niet iets voor jou is, Nancy. Jij weet alles zo mooi, boeiend, duidelijk te omschrijven. Dat moet jouw mondeling ook lukken! Wanneer geef je je verdriet op…. Nooit!! Het krijgt een plekje, maar wie bepaald de tijd die daarvoor nodig is. En wat is tijd? Is dat een seconde, minuut, uur ….. De tijd bepalen jullie zelf. Dat kunnen/mogen andere jullie niet opleggen! Doe vooral wat jullie zelf willen, want jullie moeten verder met jullie grote verdriet. Morgen is er weer zo’n K-dag. Maar weet dat Kanjer Jayden* niet voor niets is geboren. Wij hopen dat mede door Kanjer Jayden* deze ziekte tot een halt geroepen kan worden. Daarom doen wij morgen, op Kanjer Jayden* zijn geboortedag een donatie aan zijn stichting! Wij wensen jullie heel veel sterkt morgen, en probeer ook de mooie momenten van deze Kanjer te herinneren! Dikke knuffel voor jullie allemaal Paula en Richard
Lieve Nancy,
Wij zitten al een paar weken in Dwingeloo en volgen je op de blogs waar je jouw gevoelens zo mooi kan omschrijven. Ga hier vooral mee door, we denken dat dit voor jou in je rouwverwerking heel belangrijk is. Natuurlijk denk je elke dag aan Jayden, hij zit voor altijd in je gedachten en je hart. Ook wij denken vaak aan hem, vandaag weer zo’n moeilijke dag, zijn geboortedag, die net als bij alle andere kinderen feestelijk had moeten verlopen. Wij zullen vandaag een kaarsje voor hem aansteken en in gedachten bij dit lieve dappere ventje zijn. Heel veel sterkte voor jou als moeder, maar ook voor Leslie, Remco en Chantal.
Dikke knuffel ook voor Danique.
Liefs,
Janny en Peter
Veel sterkte vandaag! Ik brand een kaarsje voor lieve Jayden vandaag.
Liefs Maaike
Nancy remco en chantal
Ik wil jullie laten weten dat ik aan jullie denk zeker op deze extra zware dag.
Jayden is zeker vandaag bij ons allen in onze gedachten.
Het was een ontzettend bijzonder mannetje waar je vanzelf van ging houden.
Kaarsje brand voor jullie kanjer.
Dikke knuffels voor jullie allemaal.
Jan cisca rick