Een klein lief mannetje, genaamd Jayden!

Een klein lief mannetje, genaamd Jayden!

Jayden is in m’n leven gekomen toen hij ongeveer 1 jaar en 3 maanden was. Ik kan mij als de dag van gisteren herinneren dat ik hem voor ’t eerst zag. Dat moment staat op mijn netvlies gebrand. Een heel lief, vrolijk, spontaan mannetje stond er voor me. Met zijn armpjes wijd open kreeg ik gelijk een knuffel van hem. Het was liefde op ´t eerste gezicht en heb ik hem in m’n hart en leven gesloten. Tuurlijk zijn er wel eens momenten geweest dat het niet altijd even lekker liep, maar dat hoort er ook bij. Wat ik snel merkte is dat Jayden heel makkelijk was in de omgang. Ook bij mijn familie voelde hij zich snel op zijn gemak. Zijn neef Lorenzo werd al snel zijn grote vriend en samen maakte zij de grootste lol wanneer zij beide bij mijn ouders waren. Ik kan mij nog heel goed de vele mooie momenten herinneren dat zij samen achter op het grote grasveld aan ´t spelen waren. Destijds woonde wij in hetzelfde appartementen-complex als mijn ouders en m’n jongste broer en deelde de dezelfde achtertuin. Super leuke, mooie en grappige momenten hebben we daar met z’n allen meegemaakt.

Jayden en Lorenzo

Ik heb Jayden eigenlijk gelijk als mijn eigen kindje gezien, nooit als “het kind van”. Natuurlijk was ik mij er van bewust dat ik niet zijn biologische moeder was, maar het gevoel wat ik met hem had en eigenlijk nog steeds heb is heel sterk! Lastig om zo uit te leggen. Er is wel eens tegen mij gezegd wanneer je een kindje van jezelf heb, is dat toch anders. Ik kan zeggen, na de geboorte van Jaylinn, dat dat voor mij nog steeds niet geldt. Ik voel hetzelfde, ik hou van beiden evenveel en ik heb voor beiden alles over. Ja, tuurlijk is een geboorte heel erg bijzonder en schept dat gelijk een band met je kind. Jayden z’n geboorte heb ik niet meegemaakt én de eerste 15 maanden was ik niet in z’n leven, maar dat maakt het gevoel niet anders bij mij. Vanaf het moment dat ik hem zag was mijn hart vervuld met een warme moederliefde. Iets wat ik niet kan uitleggen, maar je moet het voelen, overkomen.

Daar was ik dan, een andere vrouw in het leven van Jayden. Ik kan mij voorstellen dat het voor Nancy erg moeilijk moet zijn geweest. Mijn band met Nancy is niet altijd even goed geweest. De laatste weken van Jayden z’n leven is onze band sterker geworden en na zijn overlijden vinden we troost bij elkaar en zoeken we elkaar op. We kunnen lachen en huilen met elkaar. Ik vind het prettig dat we dit samen zo kunnen delen en hoop dat we dit in de loop van der jaren zo kunnen blijven doen. Dit hadden we ons 2 jaar geleden nooit kunnen bedenken.

De weken rondom Jayden z’n overlijden zijn erg dubbel geweest. Het verdriet om Jayden aan de ene kant en aan de andere kant de vreugde door de komst van zijn zusje Jaylinn. Als ik terugkijk naar die periode kan ik mij sommige dingen niet eens meer herinneren. We leefden in een waas. Alsof er een zware deken om ons heen zat. Met veel moeite probeerden we die dingen te doen die we moesten doen, meer zat er gewoon niet in. Veel genieten van Jaylinn deden we niet echt. We leefden vooral in onzekerheid en angst. Doordat Jaylinn erg veel huilde, zowel overdag als ‘s nachts, sliepen we ook erg slecht en liepen op onze tandvlees. We waren zo vermoeid en uitgeput. Elke dag probeerde we weer door te komen. Toch ga je door, want je hebt geen keus. Alles voor je kinderen. Je houdt van ze en je gaat door het vuur voor ze.

Jayden en Jaylinn

Nu een jaar later zit mijn hart nog steeds vol met verdriet. We gaan door ook al is dat de ene keer zwaarder dan de andere keer. Remco en ik verwerken het verdriet allebei op ons eigen wijze. Dat is wat we het afgelopen jaar geleerd hebben, anders red je het niet met elkaar. We zijn nog niet zo lang bij elkaar en  Jaylinn is net 1 jaar, dan knok je hard voor je relatie. Je hebt al zoveel verloren. Dus accepteer dat je anders bent en dat een ieder rouwt op zijn of haar eigen wijze. Net zo als je humor allebei op een andere manier kunt hebben. Behalve veel verdriet merk ik dat we beide enorm moe zijn. Na een dag werken hangen we eigenlijk op de bank. Te vermoeid om nog andere dingen te ondernemen. Dit heeft er enerzijds mee te maken dat Jaylinn nog niet doorslaapt en veel huilt in de slaap s’nachts. Anderzijds was ik nog  op zoek. Ja, we hebben een hoop meegemaakt, maar de behandelingen en de zware zorg voor Jayden zijn voorbij. Waar komt toch die vermoeidheid vandaan. Onlangs las ik een blog van een moeder die ook haar kindje heeft verloren. Zij gaf aan dat ze nog steeds zo vermoeid is. Zij schreef dat rouwen zoveel energie kost dat het je opslokt. Dat klinkt eigenlijk erg logisch.
De 13e is morgen al en eigenlijk kijk ik er wel tegenop. Ik ben blij en vind het super fijn dat onze dierbare ons deze dag zo steunen. Het eerste jaar na Jayden z’n overlijden is voorbij. Voor vele ‘alweer een jaar voorbij’, maar voor ons een verschrikkelijke periode. Nu alles voor ‘het eerst’ is geweest vraag ik mij af hoe de komende jaren gaan…. Het verdriet zal altijd blijven en Jayden altijd in onze gedachte en in ons leven. Ik hoop zo dat er meer momenten komen waarop we uitbundig kunnen lachen en genieten zonder dat het pijn doet en zonder dat ik mij schuldig voel, want het leven is al zo kort en te mooi om niet te genieten!

Liefs Chantal