Een kijkje in de keuken van een ouder met een overleden kind…
Vandaag 5 jaar geleden stierf mijn zoon; Jayden van Deijl aan de gevolgen van neuroblastoom kinderkanker stadium 4.
Mijn Jayden was 4 jaar, hij zou in september 5 jaar zijn geworden. Jayden is dus langer dood dan hij oud heeft mogen worden. Wat betekent dat ik al langer zonder hem leef, dan dat ik met hem heb geleefd.
Vandaag kreeg ik een kaart met de tekst; wat je in je hart bewaart raak je nooit meer kwijt. Het betekent veel voor mij als mensen nog stil staan bij zijn dood. In de kaart stond ook geschreven dat er vele mijlpalen zijn in het leven en dat dit er een van is.
Ik persoonlijk vind 5 jaar een hele moeilijke mijlpaal. Want steeds probeer ik mij te herinneren waar deze afgelopen 5 jaar zijn gebleven? Ik leef al 5 jaar door zonder Jayden en in mijn hart en hoofd lijkt dit bijna onmogelijk. Maar het is wel zo. De tijd gaat door en zo snel ook, maar van binnen voelt het nog zo rot, zo oneerlijk, nog steeds zoveel woede, zoveel onwerkelijkheid, zoveel opgesloten tranen en vooral zoveel liefde die ik jou niet kan geven. De waarheid is dat ik het in het algemeen heel moeilijk vindt om me nog open te stellen voor liefde. Er huist in mij een soort constante teleurstelling in het leven, een grote verslagenheid, verbitterdheid en een gevoel dat ik geen echte binding meer heb met de wereld, maar in een soort cocon leef. Alsof ik niet in staat meer ben nog deel te nemen aan het proces.
Toen Jayden 5 jaar geleden op het punt stond van overlijden had de dokter mij een medicijn voorgeschreven met kalmeringstabletten, ze was bang dat ik na het overlijden zou breken/instorten en ‘’op’’ zou zijn. Het was preventief, voor het ergste wat kon komen. De pillen zijn nooit ingenomen, want na Jayden zijn overlijden wachtte de begrafenis. Ook die moest perfect zijn. Kort daarna vertrok ik met mijn toen 10 maanden oude dochter Danique samen naar Amerika. Ik wilde terug naar de plaatsen waar wij geweest waren en een groot deel van zijn laatste tijd hadden doorgebracht. Na anderhalve maand begon ik weer met vliegen (mijn grootste passie naast mijn kinderen). In oktober in het jaar van overlijden ging ik naar Sint Maarten. Vijf maanden na Jayden zijn overlijden kreeg ik een ongeluk op het werk en belande op Intensive Care. Het enige wat ik riep was dat ik oké was, maar waarschijnlijk een soort van ‘’brake down’’ had vanwege het overlijden van mijn zoon. Echter ik had een vleesetende bacterie en heb volgens de dokter de bocht genomen. In ieder geval was het geen ’’brake down’’. Helaas ging het bedrijf waarvoor ik al 10 jaar werkte failliet, ik mocht nog een tijdje doorvliegen in België, maar dit werd te zwaar. Ik kreeg een kans bij Corendon, maar fulltime en de afstand Spijkenisse/Amsterdam trok ik niet. Na Jayden zijn dood is mijn energie level veranderd, ik ben gezond en mag niet klagen, maar ik loop sneller tegen de lamp, zeg maar. Bij de juiste combinatie rust en bezig zijn blijft het leven overzichtelijker in mijn emoties. Ik stopte met vliegen en werd depressief. Een halfjaar lang en dat 3,5 jaar na Jayden zijn overlijden, wie had dat gedacht? Toen realiseerde ik het mij niet goed, maar als ik er nu op terug kijk was ik best ziek; Ik was aangenomen bij TUI op het moment dat mijn contract bij Corendon was afgelopen en enkele dagen voor de training brak ik af dat ik daar zou beginnen. Nu ik erop terug kijk weet ik dat ik erg ‘’ziek’’ was, vliegen was mijn passie (en internationaal vliegen mijn droom). Ik riep altijd na het overlijden van Jayden; ik blijf doorgaan met vliegen! Dat ik mijn kind al kwijt ben wil niet zeggen dat ik ook mijn baan waar ik van hou moet stoppen en werk moet gaan doen de rest van mijn leven wat ik niet leuk vindt. Echter ik ging niet, ik bleef thuis een halfjaar waar een groot gedeelte van weg geslapen is (gemiddeld sliep ik 16 uur per dag). Ik sliep al vroeg in de avond, bracht Danique naar school, ging terug naar bed, haalde Danique en bracht haar weer naar school en ik ging weer naar bed. Ik haalde Danique om 15.15 uur en wachtte tot de avond begon om weer vroeg te kunnen gaan slapen. Ik was mijn leven kwijt zo voelde het en had geen wensen /doelen voor de toekomst en tegelijkertijd was er Danique waarvoor ik door moest en zij herinnert mij daar elke minuut aan(mijn verantwoording en mijn liefde voor haar doet dat ook). Alsof je iedere dag doorbrengt in tweestrijd. Na een halfjaar was daar opeens een besef dat dit niet kon, ik ging namelijk bergafwaarts en vergooide mijn gegeven dagen. Ik werd ook neerslachtig van mijn eigen zelfmedelijden (wie zijn leven is wel gemakkelijk?) en besloot dat ik opnieuw ritme nodig had. Ik kon beginnen als grondstewardess. Het ging weer beter. Ritme is belangrijk heb ik geleerd in rouw. Want niet alleen je kind is overleden, een stukje in jezelf sterft ook, hoe ik het onder woorden moet brengen weet ik niet, maar het is een heel proces om weer een sparkel/vonkje in jezelf te ontdekken vind ik. Tijdens mijn werk op de grond kreeg de kans om op een andere “droombaan’’ te solliciteren en werd aangenomen. Nu gaat het inmiddels alweer ruim een jaar goed met mij. Het verdriet zal blijven, zolang je er maar een weg in vindt en weet hoe je het verdriet moet dragen.
Als ik nu denk aan de snelheid waarmee tijd is gegaan de afgelopen 5 jaar dan begrijp ik het misschien wel… Tijd gaat door en dat is maar goed ook. Wel leef ik een bestaan van pieken en dalen. Onlangs zag ik een afbeelding/ quote voorbij komen waarin een hartslag werd weergegeven op een plaatje; pieken en dalen… dat is het leven, maar dat houdt wel in dat je leeft, zonder pieken en dalen zou je dood zijn en niet meer dan een vlakke lijn. Als je dood bent kun je niet meer ervaren wat de combinatie van pieken en dalen je leert en brengt in het leven; liefde, herinneringen, pijn, mooie momenten, lessen en zoveel meer. De tegengesteldheid in het leven maakt de dingen van waarde. Zulke kleine dingen geven mij hoop en vooral leer ik daardoor het leven steeds beter te begrijpen en waarom wij hier zijn.
Mijn overleving ’s strategie is; altijd blijven kijken naar de wereld om mij heen, ik ben niet de enige met leed en er overkomt vele andere ook zoveel. Telkens wanneer ik denk dat ik niet meer kan, dat het verdriet mij in zijn macht krijg. Dat ik het gevoel heb dat ik niet meer kan ademhalen, dat huilen zo dierlijk klinkt, ik bijna moet overgeven van misselijkheid en het gevoel heb niet meer te willen of niet meer door zou willen omdat ik zo uitgeput ben. Dan rook ik eerst een sigaretje (een gewoonte waar ik nog mee moet stoppen). Als het avond is misschien een wijntje (maar eigenlijk doe ik dat vrijwel nooit meer, het maakt je zo dik en bezorgd me hoofdpijn). Vervolgens kijk ik naar wat ik wel heb; ik heb een prachtige dochter, ik en mijn dochter zijn gezond, we hebben beiden mensen om ons heen die van ons houden en waar we erg dankbaar voor zijn, ik vlieg niet meer, maar heb een andere super baan. Ik heb een mooi huisje en een auto. Mijn oma zegt altijd tel je zegeningen en dat helpt. Het helpt om te beseffen dat ik nog zoveel mooie dingen mag meemaken. Ik kan erg genieten van de natuur en vooral mijn besef dat ik als mens hierop aarde mag zijn om pieken en dalen mee te maken. Dat ik hier mag zijn om de glinstering van het leven te zien, maar ook de schaduw kant. It’s the little things in life.
Wat mij het meest bijgebleven is na het overlijden/verlies van Jayden dat het allemaal om liefde draait in het leven. Liefde voor je kinderen, liefde voor je partner, liefde en dankbaarheid voor weer een nieuwe dag, liefde voor de wereld waarin we leven ondanks zijn zwarte gaten, liefde voor de mensen om je heen, maar ook liefde voor vreemde mensen die op je pad komen, een vriendelijk woord een lacht wat kost het ons… niets, liefde voor wie we zelf zijn.
Soms doe ik weleens de uitspraak; ik heb het beste deel van mijn leven al geleefd, misschien is dit niet altijd eerlijk voor mijn omgeving, maar wat voelde ik mij rijk toen ik moeder mocht zijn van twee kinderen (beiden in leven). Natuurlijk weet ik dat er nu ook nog mooie gedeeltes zijn en gaan komen. Ik ben immers 36 en life start at your 40’s zegt men. Dus kom maar op, maar zonder gekheid ik ben blij en dankbaar voor alles wat ik heb meegemaakt. Ik ben een gezegend mens.
Wat ik denk ik wil zeggen; Het dood gaan van jouw lieve Jayden heeft mijn wereld op zijn kapot gezet, 5 jaar geleden en iedere dag nadien. Iedere dag tel ik mijn zegeningen en lik ik mijn wonden, spreek ik mezelf moed in om de mooie dingen in het leven te zien, om door te kunnen gaan. Natuurlijk samen met mijn prinses Danique je kleine zus. Het is een strijd, een keiharde strijd, maar die door mijn liefde voor jouw mogelijk wordt gemaakt. In mijn ogen kent rouw geen einde want mijn liefde voor jouw kent ook geen einde.
Mocht iemand zich afvragen hoe ik mijn aanloop naar deze moeilijke dag heb ingevuld? Dat is heel simpel. Op het werk een paar dagen vrij genomen, om mijzelf alle ruimte te gunnen, dat moet 1x per jaar kunnen en mogen. Danique slaapt een nachtje niet thuis. Ik heb alle foto’s van Jayden terug gekeken die ik maar kan vinden. Dat in combinatie met wijn en muziek van Whitney Houston tot Bob Marley en zelfs Andre Hazes met; geef mij nu je angst en alles wat mijn autoplay maar draait. Terwijl ik luister naar de muziek laat ik het verdriet en geluk over mij heen komen. Want immers, het leven bestaat enkel uit; Pluk de dag! Live each day as your first and last, is mijn motto en dat probeer ik zoveel mogelijk na te streven, want niemand weet hoeveel tijd je hier is gegeven op aarde. En vandaag? Vandaag op 13 juni ben ik dankbaar dat ik moeder ben van Jayden van Deijl een trotse moeder van dit lieve mannetje en een heerlijk vrolijk kind. Danique en ik gaan naar buiten, de zon schijnt niet, maar het leven roept en ik geloof dat haar voorkeur voor vandaag vrij zwemmen is, haha.
Hoewel ik hier de ruimte voor het blog opeis op www.kanjerjayden .nl weet dat Jayden zijn vader en vrouw Chantal, Leslie, opa en oma’s en onze naasten ook aan hem denken vandaag en dat ook hun leven is getekend.
2 reacties op Een kijkje in de keuken van een ouder met een overleden kind…
Geef een reactie Reactie annuleren
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Je bent een sterke lieve vrouw. Ben dan ook enorm trots op je!
Mooi verwoord ben en blijf trots op je. Ik heb het je meerdere malen geschreven dat de pijn in je hart minder zou worden. En nu is het dan zo ver de pijn is er nog steeds maar doet niet meer zo’n pijn als in het begin. Een dikke kus van ons aan jou en Danique ?????.