For a summary in English see below
De uren, dagen en inmiddels zelfs weken verstreken. De gedachte om een blog te schrijven was er elke dag, maar de leegte van binnen maakt het zo ontzettend moeilijk, een letter op papier te krijgen.
Vandaag schijnt de zon. Als ik naar buiten kijk is het een prachtige dag waarin de wereld door draait, hoe verwoord je dat de wereld doorgaat, maar dat in onze wereld de dag dat Jayden overleed als gisteren is. Het valt niet uit te leggen…, maar hierbij toch een poging tot een blog over de liefste zoon, want over hem schrijven kost mij gelukkig geen moeite.
Na het overlijden van Jayden is Jayden als eerst bij mij in huis gebleven. Op Vaderdag is Jayden vervoerd naar zijn andere thuis naar Remco, Chantal & Jaylinn waar hij met liefde werd opgewacht.
De dagen na het overlijden gingen als een roes voorbij, met grotendeels het regelen van het afscheid en natuurlijk het aanwezig zijn bij Jayden om elke laatste herinnering aan hem in je op te nemen en te onthouden…want deze dagen zijn de laatste dagen dat je nog naar je kind kunt kijken of hem nog kunt aanraken.
Op woensdag ochtend kwam Remco samen met Jayden mij ophalen om Jayden zijn laatste reis te beginnen naar zijn eindbestemming.
Aangekomen bij het Carlton was daar het moment, de dag waarvan je al lange tijd weet dat hij gaat komen en ineens is de dag daar… Ineens sta je daar…en draag je met zijn vieren de kist met Jayden erin naar binnen…
Tijdens het afscheid is gefilmd en dat lijkt voor de buitenstaanders misschien wat vreemd, maar het is maar goed ook want ik ervaarde het alsof ik in een film zat, waarbij alles op automatische piloot ging en of ik er geestelijk geen onderdeel van was, maar dat het mijn lijf was wat deed wat er van me verwacht werd.
Daar zaten we dan in de zaal te staren naar een kistje op het podium waarvan je weet dat je kind erin zit. Ik zelf heb niet gesproken, maar wat was ik trots op Remco die zo mooi kon verwoorden wie en wat Jayden was/is en dat kon overbrengen op de aanwezigen. Hoe gek, je zit in de meest verdrietige situatie ooit in je leven en je voelt trots… zoals ik eerder schreef het valt haast niet uit te leggen.
De opkomst was zoals gehoopt en we wilden dat de mensen inzage kregen in Jayden zijn leven en naar ons gevoel is dat gelukt met de film en de mooie woorden. De film over onze zoon en zijn te korte leven, maar wel een leven met ons waar wij dankbaar voor zijn en wat wij koesteren voor de rest van ons leven…
De tocht door de ballonen was machtig, de mensen die gekomen waren voor Jayden en ons gaven een enorme steun. De kaarsen, gewoon geweldig. We kwamen met 8 verhuisdozen vol thuis en de herinnering aan Jayden zal bij ons thuis voor eeuwig branden met de warme gedachten van de gevers erachter. Dank jullie wel!
Vanaf het Carlton vertrokken wij naar het crematorium De Ommering, daar hebben wij in besloten gezelschap afscheid genomen van Jayden.
Toen was daar het moment…het laatste stuk met onze Jayden moest worden afgelegd naar de oven. Remco, Chantal, Leslie en ik hebben Jayden gedragen tot het allerlaatste waar maar mogelijk… Daar sta je dan…voor een oven met je kind in een kistje…je kind weg voorgoed…kunnen mensen dit soort dingen eigenlijk wel bevatten…? Ik vraag het mij af. Ik kan de dood, de weg ernaar toe, het afscheid, de crematie wel 100 keer in mijn hoofd afspelen, maar echt binnen komen doet het niet. Waarom… omdat ik simpelweg geloof dat de pijn te ondragelijk is om mee verder te leven. Als ik het goed begrijp zal het in theorie steeds meer binnenkomen en na een weg van naar link en rechts uitslaan in diverse emoties zou je dit dus een moeten kunnen verweven zoals ze dat zeggen in je eigen leven. Eerlijk…ik weet het niet…ik weet gewoon simpelweg het antwoord niet…want ik betwijfel of je zoiets kunt verwerken…wij zijn getekend voor het leven. Wel weet ik dat we ons kunnen focussen op herinrichting van ons leven en dat doen we niet alleen, maar ook in die herinrichting, te denken aan het oppakken van werk, op reis gaan, verbouwing in je huis, wat er ook gebeurd je kind altijd mee zal nemen. Ondanks dat Jayden niet lijfelijk aanwezig is is hij intenser in mijn leven dan ooit tevoren… Elke stap en keuze in mijn leven komt bijna voort uit de dood van Jayden, maar dit is voor mij een manier om het emotioneel te trekken, want ik weet in mij hart dat dit onomkeerbaar is en dat ik alleen de herinneringen heb aan het geluk wat Jayden mij bracht in mijn leven… en ik denk dat ik ook voor Remco mag spreken, de partners, opa en oma’s en vele anderen.
Maar goed waar was ik gebleven. Na het afscheid ging alles nog steeds door…nagesprekken, eindgesprekken, medicatie wat uit huis werd opgehaald en de benodigde medische apparatuur van de laatste maanden, nog restant regeldingen te denken aan facturen, de nog te ontvangen foto’s, dvd van het afscheid, fotolijstjes kopen om de zo dierbare herinneringen in op te bergen… en ga zo maar door. Elke dag stond er nog een afspraak, net alsof Jayden nog leefde het ging nog even door, maar dan raakt je agenda steeds leger en je toekomst steeds uitzichtlozer. De gesprekken lopen tegen het einde…je laatste vragen zijn gesteld en je beseft dat je bestaan langzaam afbrokkelt…. Je gaat van een compleet leven, naar ineenstorting, maar niet plotsklaps, maar langzaam valt achter je alles ineen als een slomotion film en als je voor je kijkt zie je eigenlijk niets… Een leegte een leven zonder fysieke Jayden.
Beide families hebben een prachtdochter waarvoor ze het leven moeten oppakken. Daar moeten we voor opstaan, ook zij verdienen liefde en verzorging, zij verdienen ook een leven met ons en dat is wat je op de been houdt.
Natuurlijk is dat niet het enige, honderden rouwkaarten aan ons gericht met lieve woorden van steun en troost, zelfs pracht kaarsen over de post ontvangen, lieve mensen dank jullie wel. Wel is gebleken voor ons allemaal dat het sociale vangnet in onze omgeving heel groot is en dat er ontzettend veel mensen in onze omgeving voor ons klaar staan en die er voor ons willen zijn en helpen waar nodig. De vraag in mijn hoofd blijft soms, waar kunnen ze dan mee helpen…, want ik voel mij onbegrepen en niet uit te leggen, maar dat ze er zijn voor ons is goud!
De begeleiding van onze oncoloog en huisarts en kinder thuiszorg was daar ook tot het einde voor ons… Inmiddels weet ik dat niet iedereen dat geluk heeft gehad als het aankomt op het gebied van begeleiding van deze weg tot de laatste adem en ik ben er dan ook van overtuigd dat de wijze waarop wij begeleid zijn ons zal sterken in de toekomst.
Dan zijn we nu aangekomen op deze mooie dag van vandaag… Vanmorgen heeft de Kitty van uitvaart begeleiding Kleine Ster ons de dvd van het afscheid gebracht en de foto’s. Het einde van alles komt in zicht…De dingen zijn geregeld…Het is klaar…Het is afgelopen… Het is ZO ONEERLIJK!!!!!!!!!
Hoe gek ook de uren tikken door, en dag wordt weer nacht…
Wel is mij verteld en daar vind ik een mooie gedachte, dat niets voor eeuwig is…onze tijd hier op aarde zal langer zijn, maar ooit ook eindigen, maar de houvast op een weerzien in welke vorm dan ook kan troost bieden en tot die tijd leeft Jayden in ons hart en gedachten en wat zal het fijn zijn als die dag ooit zal komen.
Tot die tijd probeer ik mij vast te klampen aan de uitspraak Live Life to the Max! Want we krijgen allemaal maar 1 keer en 1 kans in het leven!
English summary
Hours, days and now already weeks have gone by. The thought of writing a blog was present every day, but the emptyness inside makes it very hard to put even one word on paper.
Today the sun is shining. When I look outside I see it’s a beautiful day and that the world keeps on turning. But in our world the day Jayden passed away feels like yesterday. One can not explain this…, but here is my attempt to write a blog about the sweetest son, because I have no difficulty to write about him.
After Jayden passed away he first stayed with me in my house. On Father’s day Jayden went to his other home, to Remco, Chantal & Jaylinn where he was awaited with love.
The days after his passing away went by as if entranced. We were mostly busy with the preparation of the farewell and of course to be with Jayden to absorb and remember every last memory… because these are the last days you can look at your child and touch him.
On Wednesday morning Remco came to my house with Jayden to pick me up and to start Jayden’s final travel.
Arriving at the Carlton hotel, you know this is the moment, the day you know is coming for a long time and suddenly the day is there… there you are… and the four of you carry the coffin with Jayden…
During the farewell there were camera’s present. This may seem a bit strange, but it’s good because I experienced the farewell as being in a movie. Everything was on autopilot, it looked like my mind wasn’t part of it, but my body was just doing what was expected of me.
There we are, staring at a small coffin and you know your child is in there. I didn’t speech, but I was very proud of Remco who was able to pass on so well who Jayden was/is. Strange, you are in your saddest moment ever in your life and you feel proud… as mentioned before it is hard to explain.
The turnout was as we had hoped for. We wanted the people to get an impression of Jayden’s life and we think we succeeded by showing the movie and by the nice words spoken. Our son’s life was to short, but his life is something we are grateful for and a life we will treasure for the rest of our lifes…
The drive between the balloons was beautiful, the people who showed up for Jayden and us were a great support. The candles, just great. We came home with 8 boxes full of candles. The memory of Jayden will be bright forever in our house together with the warm thoughts of the people who gave the candles. Thank you so much!
From the Carlton we departed to go to crematory “De Ommering”. There we said goodbye to Jayden in private.
Then there was the moment… the last part, with our Jayden to the oven. Remco, Chantal, Leslie and I have carried Jayden to the last possible place… there you are… in front of an oven with your child in a box… your child gone forever… I wonder if people can grasp this at all…? I can play a movie in my head with the road, the goodbye and the cremation for a 100 times, but I still can’t really grasp it. Why…because I simply believe the pain is unbearable to continue my life with. If I understand it well, in theory I will slowly realize it more and more. And with emotions going from left to right one should be able to weave this fact, as they say, into your own life. Honestly… I don’t know… I simply don’t know the answer… because I doubt if one can cope with something like this… we are marked for the rest of our lifes. But I do know that we can focus on rearranging our lifes, going back to work, travel, work on the house etc. But our child will always be with us. Even though Jayden isn’t physically here, he is in my life more than ever… every step I take finds it origin in Jayden’s death. For me this is a way of coping with it emotionally, because in my heart I know this is irreversible and that I only have the memories of the happiness Jayden has brought to my life… and I think I can also speak on behalf of Remco, the partners, grandfather and grandmothers and many others.
Anyway, where was I. After the farewell everything continued… meetings, medication and medical equipment which was removed from the house, invoices, pictures, dvd of the farewell, picture frames to be able to hold on to the precious memories… etc. etc. Every day there were appointments, as if Jayden was still alive. It continued for a while, but then the agenda is more and more quiet and life becomes more and more hopeless. The last questions have been asked and you realize your existence is slowly falling apart… From a full life, to a collapse. But slowly, everything falls apart like in slow motion and if you look ahead you don’t see anything… Emptyness, a life without Jayden physically there.
Both families have a beautiful daughter for which they must take up their lifes again. We must get up for them. Also they deserve our love and care, they deserve a life with us and that is what keeps you going.
Of course that is not the only thing, hundreds of cards with sweet words of support and comfort. We even received beautiful candles by mail, dear all, thank you very much. It has become clear that our social protection network is very big. Sometimes we think: but what is it they can help us with…, because I feel like no one understands me, but the fact that these people are here is invaluable.
The way Jayden was treated until the end by the oncologist and the family doctor will be of great value in our future.
Now, it’s today, a beautiful day… This morning Kitty of the ‘Kleine ster’ brought us the dvd of the farewell and the pictures. The end of this all is nearby… Everything is taken care of… This is the end…It is over…It is SO UNFAIR!!!!!!
It is strange but the hours keep passing, the day is turning into night…
I have been told – and it is a nice thought – that nothing is forever… our time here on earth is limited, but to think there will be a meet-again in whatever way is supporting and also comforting. Until then, Jayden is alive in our hearts and thoughts and what would it be nice if that day would come.
Until then I say Live Live to the Max! because we all only have one chance in life!
Vind je dit artikel leuk, deel het dan!
26 reacties op De uren, dagen, weken na het afscheid van onze Kanjer Jayden…! The hours, days, weeks after the farewell of our Little Hero Jayden…!
Geef een reactie
Donatiemeter
151.560,- ons totaal opgehaalde bedrag
18 augustus 2012!
GEWELDIG!
ONGELOFELIJK BEDANKT!
Heel mooi geschreven.
Veel liefs, Erica
lieve lieve mensen remco natalie lesley en chantal wij wensen jullie nog heel heel veel sterkte voor de komende tijd en dat alles op zijn beloop mag gaan en jullie weer een beetje in het rieelemogen komen een kind verliezen is niet niks maar hoe moeilijk het voor jullie ook is het leven gaat verder en onze kanjer en kleine ster kijkt van boven naar benee met jullie mee en gaat er maar van uit dat het goed met hem gaat hij had bij jullie een prachtig paradijs maar boven nu ook hij kijkt op ons neer en op jullie en al zijn blog vrienden het is daar ook geweldig geloof me maar lieve mensen hou jullie taai en ga verder met jullie leven waar jullie zijn gebleven alleen wel zonder jullie kanjer en lieve zoon jayden en vergeten dat hoeft niet en dat kan ook niet echt lieve mensen ik kijk elke avond naar de sterren aan de hemel om mijn lieve vader en moeder en overleden zusje tezien enzo ook onze kanjer en binky wat dat was hij voor mij ik ben nu met een prachtig gedicht bezig voor jullie kanjer het moment is nu daar voor mij ik was al bezig toe hij net was overleden maar toen lukte het niet toen had ik er zelfs geen woorden voor terwijl het niet eens ons of mijn kind was maar zo ben ik kinderen moeten niet sterven die moeten genieten van het leven en voor de toekomst bouwen maar helaas onze kanjer is er niet meer ik vindt het heel erg triest maar ik weetdat net zogoed als jullie en ik dat hij een prachtig leven heeft had hij ook bij jullie dat weet ik zeker en hij zal een prachtig ster zijn aan de hemel met een prachtige flonkering hij zal echt schitteren en zal hij zeggen papa s en mama sen zusjes ik heb het hier ook goed en zal jullie nooit meer vergeten en ik hou van jullie allemaal nou lieve mensen ik hoop dat jullie dit wel weer even de kracht en de moed zal geven en herrinner hem zoals hij was en is geweest in zijn korte leventje en alsnog een kanjer en dat was hij en nu nog steeds al is hij nu niet meer bijin levende lijve maar wel in jullie hard en jullie en onze gedachten lieve mensen ik hoop als nog af en toe nog wel wat tehoren via het blog heel veel liefs en nog steeds de kracht toe en veel sterkte nog van peter en klasina slabbekoornveel liefs
Lieve Nancy wat heb je dit toch weer mooi verwoord. Jayden had zich geen betere familie kunnen wensen! Ik denk aan jullie.
Liefs Laura
Wij waren ook bij het afscheid, heel mooi en indrukwekkend, wat Jayden verdiend! Echt heel erg knap en mooi wat opa en Remco hebben gsproken, zo rustig en verstaanbaar, heel erg logisch je daar zo trots op bent!
Toen REMCO EN JIJ met Jayden in de auto de parkeerplaats afgereden waren en tegenover het Carlton in de zijstraat stonden reden we langs jullie, dat vond ik zo’n heftig moment! Denkende aan het idee dat jullie daarna voorgoed afscheid gingen nemen van Jayden, dat was echt heel emotioneel.
Wij hopen dat jullie in de toekomst het verlies van Jayden langzaamaan een plekje kunnen gaan geven, met alle mooie herinneringen en Jayden voor altijd in jullie hart!
Voor ons is het idd op een afstandje soms makkelijk gezegd, maar voor jullie des te hard om te zien hoe anderen door gaan met het leven en plezier hebben met hun kinderen. Het gemis zal nooit overgaan, maar misschien dat er straks een tijd komt dat je het een plekje kan gaan geven en weer wat meer lucht krijgt van dit benauwde gevoel van gemis en pijn. Je uitspraak “Live life to the max” is echt een hele mooie! Je hebt een mooi stuk geschreven Nancy! Goed je gevoel erin gelegd, wij alweer met natte ogen..
Sterkte voor allen in deze moeilijke tijd!
Liefs,
Tanja en Roy Masthoff (Alles Kids Waterland)
Lieve Remco en Nancy,
Wat een prachtige woorden.
Nu ben ik stil, heb even geen woorden, ben lamgeslagen door het verhaal.
Dikke knuffel.
Lieverds,
Wat knap dat jullie dit weer met ons willen delen.
Ik wens jullie liefdevol alle kracht toe…
Knuffel…
Wat verschrikkelijk mooi geschreven weer!
Nog steeds wens ik jullie heel veel kracht en liefde!!
Dikke knuffel!!
Zo herkenbaar…..
bedankt voor je berichtje, in gedachten zo met jullie bezig geweest !
heel veel sterkte met wat er nog op jullie pad gaat komen,zal niet meevallen en dus heel veel kracht en wijsheid gewenst..
warme groet..
Lieve Nancy
Mooi geschreven weer! We kennen elkaar niet maar wonen dicht bij elkaar. Ik moet vaak aan jullie denken en wens je in gedachte kracht toe. Ik zie soms je dochtertje voorbij komen en denk dan wat een engeltje! Fijn dat je ook zulke lieve ouders dichtbij hebt.
Ik wens je alle kracht en liefde toe!
Liefs Maaike
hoi ik was er bij ,ik denk heel veel aan jullie ,het afscheid was zo mooi ,ik wens jullie heel veel sterkte !!!! ada gerritse rozen laan 35 c
Wil je laten weten dat ik heel vaak aan jullie denk….
Lieve groet, Joline
Heel mooi geschreven Nancy, de leegte die je beschrijft is begrijpelijk, maar hoe deze leegte aanvoelt is ons onbekend, misschien een voorstelling hoe het voelt maar meer ook niet. Ben blij te horen dat jullie allemaal een goed sociaal vangnet hebben, bouw daar maar op. Ook mensen die wat verder van jullie af staan zullen er zeker zijn, denk aan vrienden, collega’s kennissen, bouw ook daar op. Vraag om hulp als je hulp nodig hebt, het mag, nee het moet want dit hoeven jullie echt niet alleen te verwerken. Ik hoop dat er een moment komt waarop jullie het een plaats hebben kunnen geven, een plaats om te koesteren. Wens jullie veel sterkte en moed de komende tijd, en als je in de avond naar de sterrenhemel kijkt weet dan dat Jayden je ziet staan en jullie omringt met liefde van bovenaf!
wat zal dit moeilyk voor jullie zijn we leven met jullie mee iedere dag denken we er wel even aan. de tijd heelt alle wonden zeggen ze maar dat zal de tijd leren toch .ik vind jullie alle vier hele sterke mensen.maar wat heb je daar aan toch.jullie hebben jayden een mooi afscheid gegeven het heeft ons diep geraakt maar er kan geen nacht zo donker zijn er komt altyd weer een zonnenschijn geloof me maar zeker ook voor jullie sterkte x
Bedankt dat je dit allemaal met ons wil delen!
Geef je verdriet de ruimte en stop het niet weg omdat anderen dat van je willen, als het al weer een tijdje geleden is.
Praat er veel over, steeds weer…….tot de scherpe kantjes eraf zijn……en dat kan lang duren!
Dit geldt voor jullie alle vier, want jullie ervaren het verdriet misschien alle vier op een andere manier.
Weet dat er vele zijn die nog steeds aan jullie denken en voor jullie bidden!!
Altijd meegekeken op jullie blog aangezien jullie zoontje vreselijk aan mijn eigen zoontje doet denken.
Ik moet ook veel aan Jayden denken.
Elke dag genieten is inderdaad het motto, het kan zomaar over zijn. Vergeet dit niet met jullie huidige kinderen.
Je zal het nooit kunnen verwerken, zoiets oneerlijks is niet te verwerken. Je leert er mee omgaan, het een plekje te geven. Dat heeft tijd nodig. Het lijkt uitzichtloos nu maar het wordt echt wel beter.
Zoals al eerder is gezegd, veel erover praten al is het honderd keer herhalen. Het krijgt vanzelf een plekje.
Ik wens jullie de komende tijd heel veel sterkte toe.
Trots mag je zijn! Op die geweldige, stoere, dappere, mooie zoon van jullie. Zijn veel te korte leven heeft zo veel mensen geraakt, heeft mensen aan het denken gezet. Hij heeft gevochten, hij heeft al die vreselijke onderzoeken moeten meemaken: wat een held. Daar mag je met recht trots op zijn. Jullie eerstgeborene, het kind dat je papa en mama maakte.
Ja, Jayden was een mannetje om trots op te zijn. Al die aanwezigen bij zijn uitvaart, al die kaarten en kaarsen: het verhaal van Jayden heeft zo enorm veel harten geraakt.
Er wordt aan jullie gedacht!
Lieve familie van Jayden en in het bijzonder Nancy.
Wat goed en mooi heb je dit stuk geschreven en wat goed dat je dit hebt gedaan. Het klinkt misschien vreemd, maar het is een stukje heeling, onder woorden brengen wat jullie hebben gedaan en hebben gevoeld. Ik kan niet weten wat jullie op dit moment voelen en ondergaan, ik heb zelf geen kinderen. Ik kan alleen proberen mijzelf in te leven in wat jullie moeten voelen. Na het overlijden van mijn vader dacht ik dat het verdriet en de pijn die je voelt nooit over zou gaan, en nu na bijna 8 jaar kan ik gelukkig zeggen dat de scherpe venijnige randjes weg zijn gesleten en ik liefdevol alle herinneringen naar boven kan halen. Maar dat is mijn vader, en natuurlijk verloop van het leven. Hij heeft zijn leven geleefd. Om je kind te moeten verliezen is tegennatuurlijk en daarom onbegrijpbaar, zo oneerlijk. Ik heb maar één advies voor jullie, blijf met elkaar praten, sluit je niet af. En voor jou Nancy blijf schrijven, misschien wel een boekje, misschien niet om uit te geven of misschien ook wel. Met jou talent en gevoel kan je misschien andere mensen steunen in het verwerken van zo een gebeurtenis en daarbij gelijk jezelf helpen met de verwerking van het verlies van Jayden.
Ik wens jullie allemaal veel kracht en liefde toe bij het verwerken van het verlies van Jayden.
Shirley te Barendrecht
Beste Nancy en Remco,
Wat een prachtige woorden en een indrukwekkend afscheid voor jullie kanjer!
Helaas dit ook van dichtbij meegemaakt en verwerken en een plekje geven doe je inderdaad nooit. Je leert ermee te leven, omdat je wel moet.
Ik wens jullie en jullie familie dan ook alle kracht toe voor nu en in de toekomst.
Wat heb je dat weer mooi verwoord, niet te bevatten wat er allemaal is gebeurd en hoe het nu verder moet. Ik hoop dat jullie het verlies van Jayden ooit een beetje een plekje kunnen geven. Heel veel sterkte!
Dank je wel voor de mooie blog. Fijn om te horen dat jullie geweldige ventje zo’n mooi afscheid heeft gekregen.
Wij zullen ons steentje blijven bijdragen aan het gevecht tegen deze rotziekte. Om toekomstige lotgenootjes van Jayden te helpen maar vooral ook om Jayden te blijven herinneren.
We wensen jullie alle kracht en liefde toe om dit een plekje te kunnen geven.
Tim, Heidi en Liam
lieve nancy,
er wordt wel eens gezegd dat kinderen bij hun geboorte zelf hun ouders uit kiezen.
jayden had geen lievere ouders uit kunnen kiezen als jullie, zoveel liefde, die voort duurt tot in eeuwigheid.
ik ben heel blij dat je via dit blog nog steeds je gevoelens en je gedachten met ons deelt.
ik hoop dat dit blog ook voor een deel bijdraagt aan
verwerking, zowel voor jou als voor de lezers, die alles intens meegemaakt hebben en ook vol emotie zaten en, zoals je leest in de reacties, nog steeds zitten.
blijf alsjeblieft schrijven, je doet dit op een mooie,gevoelige manier en je houdt de gedachte aan jayden levend.
heel veel sterkte, vooral in de moeilijke momenten en heel veel liefs van joke
Lieve Nancy en familie,
We hebben de afgelopen dagen en weken veel aan jullie moeten denken. De wereld draait door, de “buitenstaanders” gaan verder met het leven, maar voor jullie lijkt het alsof de tijd stilstaat na het overlijden van jullie zoontje. Het onbegrip wat je voelt is zo begrijpelijk; je kan voor je gevoel nergens heen met je gevoel want het is jouw/jullie kindje en dat gevoel is uniek. Weet echter dat veel mensen, bekenden en onbekenden, veel aan jullie denken; ook al zal het fysieke medeleven over de tijd minder worden. De kaartenstroom wordt minder, de telefoon zal minder gaan en mensen zullen er wellicht minder naar vragen. Maar ik geloof dat de gedachten van de mensen aan jullie en jullie lieve zoontje een bepaalde energie uitstraalt en ik hoop oprecht dat je dat steun geeft.
Heel veel sterkte voor het toekomende. We blijven aan jullie denken!
Lieve Nancy,
Vind het zo ontzettend knap van je dat je deze blog hebt geschreven. Ik heb met tranen in mijn ogen zitten lezen. Ik vind het fijn om te lezen dat Jayden zo’n mooi afscheid heeft gehad. Voor mijzelf was het lastig om die dag fysiek aanwezig te zijn. Maar ik heb zeker veel aan jullie gedacht. Ik wens jullie ongelofelijk veel sterkte de komende tijd. Liefs, Danielle
Lieve Nancy en familie,
Wat heb je toch de kracht om je woorden op papier te zetten.
Heel goed. Ik hoop dat dit je helpt bij je verlies, want
het verliezen van je kind is het ergste wat er is. Er is jullie niet veel bespaart, zo’n lekker mannetje en dan zo verliezen.Wens je veel sterkte en hoop dat je uit de goede dingen veel sterkte mag vinden. Liefs Tini Zuur.
Heel veel respect voor jullie allemaal!!
heel dapper en mooi dat je hier alles verteld en hoe je je voel.
nog steeds heel veel sterkte!
gerda