8 juni 2014

8 juni 2013

”In de ochtend zijn wij nog naar de kinderboerderij gegaan samen met Jayden en zijn neefjes Daan en Gijs. Alleen wilde Jayden na ongeveer 15 minuten weg. Hij was te moe en wilde eigenlijk alleen maar op de bank liggen.
Die dag heeft Jayden nog wat bezoek gehad. Lorenzo, zijn grote neef, was even op bezoek wat Jayden altijd erg leuk heeft gevonden. Hij had op dat moment niet veel kracht om met Lorenzo te spelen, maar wel voor een kleine kietelbeurt. Zo werd Lorenzo onderste boven gehouden door Remco en werd Lorenzo goed gekieteld door Jayden. Dit was de laatste dag dat Jayden bij papa, Chantal en Jaylinn thuis was. In de middag is Jayden naar Nancy gegaan. Je wilt allemaal nog zoveel tijd met hem doorbrengen, want hoeveel tijd heb je nog. Dit blijft continue in je achterhoofd zitten”.

8 juni 2013

De dagen tot de 13de lopen op een einde en heel eerlijk gezegd ben ik er ook aan toe. De levendigheid van de herinneringen deze laatste dagen is zo echt, zo helder en zo onbegrijpelijk dat je verstand er bijna van in de war raakt. In mijn hoofd speelt het zich af of het nu op dit moment gebeurd, met alle gevoelens erbij. Dat is niet vol te houden… het schrijven van de blogs versterkt die gevoelens en de pijn in je borst is vlijmscherp… Het schrijven tot de 13de is een streven wat ik voor mijzelf heb gesteld, maar het verlangen om terug te keren in het niet willen weten en niet willen voelen is sterk…

Ook na de 13de draag ik mijn verdriet met mij mee. Dat is al vanaf de dag dat Jayden dood is gegaan en dat zal zijn tot de dag dat ik dood ga… maar om mijn leven voort te kunnen zetten zal ik mij moeten focussen op andere ‘mooie’ dingen die het leven met zich meebrengt, hoe moeilijk dat ook is, maar toegeven aan deze gevoelens… dan kan ik er net zo goed mee stoppen.

Jayden wilde niet stoppen en dat moet ik ook niet willen. Gelukkig heb ik een pracht dochter, lieve familie, een fijne baan en nog lang niet mijn “things to do list” afgewerkt…

Ik weet nog goed dat Jayden vorig jaar thuis kwam bij mij. Hij was verzwakt en moe. Danique sliep al enige tijd niet meer bij mij ‘s nachts. Zij bleef tot een uur of 17.00 bij mij en Jayden. ‘s Nachts was de zorg over Jayden groot genoeg en kon ik niet Danique daar ook nog bij verzorgen. De nacht van 8 op 9 juni sliep Danique bij mij omdat Jayden eigenlijk pas 9 juni thuis zou komen… ik weet niet waarom, maar ik had het zo gelaten dat Jayden en Danique samen bij mij in huis sliepen. Ik had ze ook samen in mijn bed gelegd (wat nooit voorkwam…) en tot diep in de nacht heb ik naar hun samen zitten te kijken… Terwijl was ik bezig op de laptop, foto’s voor de slideshow van Jayden zijn afscheid te verzamelen… Sinds dat Jayden na oktober 2012 verhoogde kans had op epileptische aanvallen heb ik nooit meer ‘s nachts/’ s avonds van zijn zijde geweken. Ik ging tegelijk met hem naar bed… overdags of ‘s avonds. Ik had een video camera naast zijn bed, voor als ik even van de kamer liep (maar dat was nooit voor langer dan 5 minuten). Ik heb 8 maanden over hem gewaakt uit angst dat hem iets zou overkomen in de nacht of wanneer ik daar even niet was… Daar lagen ze, samen te snurken, het was een prachtig gezicht. De volgende dag werden wij wakker en hebben wij nog Vaderdag schilderijtjes geverfd en waren wij nog Mac Donalds wezen halen. Tegen de middag heeft Jayden het bewustzijn verloren… Het heeft gewoon zo moeten zijn…

Voor mij zijn het zeer waardevolle foto’s.