Soms probeer ik na te denken hoe ik kan verwoorden aan de wereld, de mensen om mij heen hoe het voelt als je je kind verloren bent.
Ik ben erachter dat het niet uit te leggen valt. Ik probeer het ook niet meer en ik mijd soms liever het onderwerp Jayden. Natuurlijk kan ik er over praten, maar omdat het zo intens is en zo moeilijk te verwoorden, focus ik mij al snel op een ander gespreksonderwerp. Dit ook om “gewoon” door te kunnen gaan zoals in bijvoorbeeld het werk of andere dagelijkse bezigheden zoals bij iemand op de koffie gaan of boodschappen doen.
Ik heb gemerkt dat ik mijn gevoel kan afsluiten. Ik hoef de pijn dan niet te voelen en kan oprechte interesse in iemand anders tonen. Misschien niet eens oprecht… Wel met de beste bedoeling en zeker met de beste intentie, maar diep van binnen is daar soms dat stemmetje wat dan zegt. Waar zit jij nou over te zeuren, als iemand mij een verhaal vertelt wat voor mij als onbelangrijk voelt. Dan zegt dat stemmetje, jij kan makkelijk praten, je weet niet wat pijn is… Ik weet dat dit geen vriendelijke gedachten zijn, maar ik neem het mijzelf niet kwalijk. Het zijn maar gedachten en ik denk dat ze met het rouwproces te maken hebben. Wie zou dat niet ervaren als ze je het meest dierbaarste van je hebben afgenomen? Want door de dood van Jayden zijn veel dingen in mijn leven er anders gaan uitzien, in perspectief geplaatst, omdat je vaak denkt in verhouding tot de dood van Jayden is dit…of dat… niks om je druk om te maken. Onverschilligheid neigt dan soms om het hoekje te komen kijken. Ik probeer daar niet teveel aan toe te geven en mij altijd in te leven in de mensen, dat zij niet wetend zijn. Zij kennen deze situatie niet, zoals ik hem voorheen ook niet kon en ik kan het daarom opbrengen om ook geïnteresseerd te blijven in de mensen om mij heen, want zij zijn dat ook naar mij. De breekpunten komen wel als ik op mijzelf ben en weer ergens weg rijdt van een gezin of huishouden… en dat ik mij woedend afvraag, waarom mijn zoon… en dat op dat moment het hele verdere bestaan voor mij hier wel nutteloos lijkt en dit is dan nog maar één voorbeeld van één zo een moment…
Afgelopen jaar is er een klein lotgenoten groepje ontstaan van moeders wiens kind neuroblastoom hebben gehad en zijn overleden. Hoewel zelfs daar natuurlijk allerlei persoonlijke gevoelens meespelen en iedereen er op zijn manier in staat en er natuurlijk geen goed of fout is. Is dat wel iets waar je iets aan hebt. Je voelt je er niet anders…, of bijzonder, je voelt je verbonden. Een collega op mijn werk en mijn eigen nichtje hebben ook hun kind moeten verliezen, maar het kijken naar de ander en de pijn in die ogen te zien… Is herkenning van hetzelfde lot wat wij moeten dragen. Je weet in je hart dat zij de mensen zijn die je begrijpen. Hoe graag andere dat ook zouden willen en het allerbeste met je voor hebben…
Zoveel soorten van verdriet, ik noem ze niet
Maar één, het afstand doen en scheiden
En niet het snijden doet zo een pijn, maar het afgesneden zijn.
Bron. H. Vasalis
“Eén van de laatste keren dat Jayden bij papa, Chantal en Jaylinn thuis zou zijn… Jayden was verzot op kinderchocolade. Echt moeilijk deden we dan ook niet als Jayden weer chocola wilde. We wilden niet één van de weinige dingen ontnemen van hem waar hij zó van genoot. We wisten natuurlijk wel dat het niet goed was om drie kinderchocolade eieren te eten, maar ja…. wat doe je als ouder…. Wij lieten hem dus maar zijn gang gaan. Onderstaande foto is dan ook het resultaat na het smullen van al die heerlijke kinderchocolade. We hebben samen enorm gelachen om de vieze chocola handen.
31 mei 2013
Ongelofelijk, drie dagen geleden lag Jayden op de IC in het Sophia en hier zit hij heerlijk in het zonnetje buiten met Chantal samen bellen te blazen en heeft hij een trein getekend met stoepkrijt. Je kan het je nauwelijks voorstellen hoe groot het verschil is na die drie dagen. Zo ligt hij roerloos met allerlei snoeren, om en in hem, in een groot ziekenhuis bed en zo zit hij buiten te genieten”.
31 mei 2013
31 mei 2013
Vind je dit artikel leuk, deel het dan!
4 reacties op 31 mei 2014
Geef een reactie
Donatiemeter
151.560,- ons totaal opgehaalde bedrag
18 augustus 2012!
GEWELDIG!
ONGELOFELIJK BEDANKT!
Trots op je xxx
Wat een voorrecht dat je zo goed van je af kan schrijven. Ik lees het altijd met een brok in mijn keel.
Zo mooi verwoord.
Lieve Nance, blijf zo eerlijk naar jezelf en de buitenwereld. Het maakt jou een oprecht mooi mens.
Sterkte de komende weken.
Dikke knuffel,
Margot MJO
Het is waar elke pijn is anders maar een deel van je zelf is het ergste wat je kan overkomen.
En ja mensen die dit niet hebben mee gemaakt kunnen daar niet over oordelen.
Maar er zijn wel mensen die de moeite nemen om het te begrijpen hoe moeilijk dat ook is.
En ja sommige mensen zeuren na ons beleving maar hun pijn is niet onze pijn en die pijn is soms net zo erg voor hun.
En dit is niet rot bedoelt maar zo is de mens .
Je luistert naar ze maar eigenlijk ook niet.
Maar dat komt wel weer terug met der tijd.
Alles komt goed toch.
Peet en jeanette
Nancy, ik denk dat je het zo prima verwoord, de mensen bedoelen het goed maar kunnen er eigenlijk geen kant mee op en al willen we het wel begrijpen we kunnen het gewoonweg niet. Het idee alleen al neemt bij ons de adem weg, laat staan hoe dit moet zijn bij de mensen die het wel meemaken. Het gevecht alleen is al slopend, 2x meegemaakt met gelukkig wel een goede afloop, we zouden er niet aan moeten denken hoe dit zou zijn als het anders was uitgepakt. Sterkte meis en hoop dat je toekomst op een of andere manier iets moois voor je in petto heeft, het is je van harte gegund.