De dagen naar 13 juni 2014 lopen af…
Terwijl ik afgelopen dagen aan de blogs heb gewerkt voel ik mijn emoties nog beter.
Op 13 juni 2014 zullen Remco en zijn familie en ik met mijn familie bij elkaar komen om Jayden te herdenken. Wij willen hier geen deprimerende gelegenheid van maken en het proberen luchtig te houden. Wij zullen bij elkaar komen en herinneringen op halen en terwijl wij met elkaar kletsen en wat drinken een wensballon op laten…
Wat kun je verder met zo een dag. Want nu voelt de aftelling naar 13 juni 2014 als slopend voor mij… Ik ben zo gefocust op wat er vorig jaar gebeurde. Ik zou zo graag elke minuut van de dag herinneren. Dat lukt niet eens. Ik kijk elke dag foto’s van elke dag van nu, maar dan 1 jaar geleden. Het is niet voor te stellen hoe groot de herbeleving is en hoe onwerkelijk het is dat Jayden dood is. Diep in mijn hart is daar wel die grote vraag, waar ik eigenlijk al het antwoord op weet. Want gaat 14 juni 2014 een andere dag zijn? Nee waarschijnlijk niet… dan is het gewoon een dag. Een dag waarop Jayden 1 jaar en 1 dag dood zal zijn…
Daar tegen staat mijn leven in het nu. Ik ben net weer terug gekomen van mijn werk en dat loopt gewoon door. Ik weet nog zo goed dat Jayden ziek was en dat ik toen hij nog leefde al heel stellig voor mijzelf wist dat ik een baan heb die ik niet zomaar kan opgeven. Als ik mijn baan zou verliezen wist ik dat ik niet zomaar bij Randstad naar binnen kon lopen en daar opnieuw dezelfde baan zou vinden. Dit gaf mij de kracht om terug te keren. Dat ik mijn zoon moest verliezen dat is al ondragelijk, laat staan dat ik de komende jaren werk zou moeten doen waar ik doodongelukkig van zou worden en het duurt nog wel even voor ik mag stoppen met werken.
Toch blijft het contrast groot. De pijn die je met je meedraagt en tegelijk bevoorrecht zijn om je droom baan te hebben, waarin je veel in contact staat met mensen en het leven. In mijn werk kan ik genieten en dankbaar zijn dat dit mijn werk is.
Afgelopen vier dagen was ik in Cambridge. Ik heb daar gewinkeld, gegeten, gelachen en als ik tijdens mijn werk uit het raam keek zag ik de zon boven de wolken schijnen…
Hoe dubbel is mijn leven dan… en als ik thuis kom is daar mijn prachtige dochter… een engel en bengel tegelijk en soms bedenk ik mij weleens dat zij mijn redder is van mijn doorgaan.
Zij zorgt voor regelmaat, zij zorgt ervoor dat ik niet mag opgeven, zij zorgt ervoor dat ik voor haar moet zorgen. Zij is geboren in een bestaan waar haar grote broer ongeneeslijk ziek was. Soms ben ik bang dat zij zich later niet kan herinneren hoe gek haar broer op haar was. Zo klein als ze was bracht ze de nachten naast hem door in het ziekenhuis, zij was nog maar een baby, maar haalde soms de aandacht van Jayden en het ziek zijn af, Jayden zorgde voor Danique net als voor Jaylinn met een groot hart en veel liefde hij was dol op haar en zij ook op haar broer… maar was wel erg klein… Net als Jaylinn is Danique bij elke stap in Jayden zijn leven en dat van het nu erna betrokken en zo zullen zij later weten, als ze groot zijn, dat zij een broer hadden die veel van hun hield en wij doormiddel van foto’s en verhalen over hem kunnen vertellen en ook dat wij hun bij elke stap in dit verlies hebben laten meelopen…
21 mei 2013
Vind je dit artikel leuk, deel het dan!
7 reacties op 3 juni 2014
Geef een reactie
Donatiemeter
151.560,- ons totaal opgehaalde bedrag
18 augustus 2012!
GEWELDIG!
ONGELOFELIJK BEDANKT!
Wat een verhaal ik krijg er kippenvel van ,je woont boven mij, ik denk zo vaak aan jou hoe het met je gaat ,ik zie je wel eens langs lopen met je mooie meisje als je naar je moeder gaat ,ik hoop dat je het een plaatsje kan geven ,maar je kan het nooit meer vergeten ,liefs ada gerritse
De dagen van aftellen zijn vreselijk. Juist omdat het je zo met de neus op de feiten drukt. 14 juni gaat beter, maar de dagen voor zo’n datum niet om door te komen. Hopelijk wordt dat beter…….XXX
13 juni komt steeds dichterbij en wat je schrijft is heel herkenbaar, dat het slopend voor je is en dat je nog meer bezig bent met foto’s en alles herbeleven, dat is een stukje verwerking, maar blijven doen als het goed voor je voelt.
We blijven aan Jayden denken en extra aan jullie KANJER op 13 juni.
Wat een prachtige foto’s, daar straalt de liefde vanaf!!
Liefs Hans, Cobie, Wendy en Serana
Heftig verhaal en tegelijk ook zo “mooi”
Ik vind het geweldig dat jullie 13 juni bij elkaar komen,wat je zegt het veranderd niets aan de volgende dag,maar ik hoop toch dat het jullie allemaal wat helpt bij de verwerking.
Jayden was een geweldig bijzonder mannetje wat niemand ooit vergeet.
Heel veel knuffels van ons xxx
Liefs cisca
Iedere dag lees ik je blog met veel bewondering, voor je moed en doorzettingsvermogen. Ik leef met je mee en denk aan jullie.
Liefs Maaike
even een dikke respect.. en een dikke kus! tot morgen..x
Mooi geschreven weer, een overlijdensdatum laat je nooit meer los, zo is 10 juni voor mij altijd een dag die in mijn geheugen gegrift staat omdat toen mijn vader overleed. Dit is anders, dit is in de volgorde zoals het moet zijn, ouders overlijden eerder dan hun kinderen maar het blijft een gemis dat mijn klankbord er niet meer is. De man die altijd raad wist en waar ik altijd terecht kon, nu ben ik die man en vader voor mijn zoontje zoals ooit mijn vader er voor mij was. Toch is het niet meer die verdrietige dag van toen, maar een dag om weer even terug te denken en is een extra blik naar boven te werpen, ergens daarboven, tussen die wolken en die zon daar moeten ze zijn, gelukkig en verlost van lijden en de pijn of ze nu groot waren of klein zijn…………..