29 mei 2014

Vandaag had ik een afrondend gesprek met de bedrijfspsycholoog (zij heeft mij begeleid bij mijn re-integratie terug naar het werk). Zij vroeg mij of ik mij beter of anders voelde dan een jaar geleden… In eerste instantie was mijn directe antwoord…nee… ik voel mij nog precies hetzelfde… Nadat zij wat punten had opgenoemd zag ik dat er wel degelijk veranderingen waren geweest afgelopen jaar. Ik herzag mijn antwoord. De pijn die ik voel van het verlies van Jayden is nog even intens, maar in mijn leven zijn wel langzaam weer dingen opgebouwd of verder gegaan… eigenlijk zonder dat je het zelf door hebt.

Vorig jaar dachten wij dat Jayden de nacht niet door zou komen, meerdere malen was ons op het hart gedrukt dat wij ons op het ergste moesten voorbereiden. Eerlijk gezegd waren wij ook op. Jayden weer te zien liggen aan al die slangen, weer in een aanval raken, hij wilde ook niet meer in het ziekenhuis zijn. Ik weet nog dat ik zei tegen de verpleegkundige die ons begeleide. Ik trek dit niet meer het moet op houden… Tot onze verbazing zat Jayden s morgens weer met slang in zijn neus rechtop in bed en even later waren alle slangen weer verwijderd.

Enige tijd geleden belande ik zelf in het ziekenhuis. Alles werd uit de kast getrokken, ik was ook geïntubeerd, onder narcose gebracht, ik had een lieslijn, ik had een infuus, katheter, ze prikte mij helemaal lek, ik ging drie keer door de CT-scan, buik echo, hart echo, x-ray van de longen, met de ambulance… en op de Intensive Care geweest. Mijn eerste reactie toen ik bijkwam was pure angst, wat hadden wij Jayden aangedaan… Voor mij was dit een eenmalige (althans dat hoop ik) eerste ervaring. Jayden heeft alles in het veelvoudige meegemaakt… Ik raakte in paniek Remco en Chantal moesten zo snel als kon komen. Ik moest weten hoe Remco hier over dacht… Remco en Chantal kwamen en konden mij gerust stellen, wij hebben gedaan wat wij moesten doen… Het was een vreemde gewaarwording om zoveel dezelfde onderzoeken te moeten doorstaan, terwijl je meestal op die stoel naast het bed zat. Met als top punt uitzicht op het Sophia Kinderziekenhuis… Op Intensive Care heb je totaal geen controle meer over jezelf of over keuzes. Andere mensen besluiten op dat moment wat het beste voor je is. Dat is maar goed ook, maar ik realiseerde mij dat wij die keuzes voor Jayden ook hebben gemaakt. Het is en blijft in mijn hoofd hangen. Gelukkig is de oncoloog van Jayden bereid om nogmaals een gesprek met mij aan te gaan en geeft ten eerste aan dat hij als arts die eindverantwoordelijk heeft. Juist omdat ouders soms de grenzen niet meer kunnen zien… want eerlijk waar er zijn momenten geweest dat ze wel duizend slangen in Jayden hadden mogen steken van mij… zolang hij maar niet dood zou gaan. Dit is natuurlijk niet gebeurd en nu later begrijp ik beter dat er een moment van stoppen is. Een jaar eerder zou ik dit nooit gesnapt hebben. De dokter legde ook uit hoe kinderen ziek zijn ervaren. Het was fijn dat hij alsnog nu Jayden er al een tijdje niet meer is nog de aandacht nam om mijn ernstige zorgen weg te nemen.

Vandaag heeft Remco contact opgenomen met een stichting waar wij geld aan willen doneren, maar daar komen wij van de week op terug.

Zo, dacht ik, het gaat beter

Ik zie de zon en ruik de lucht

Ik kijk en voel me weer eens vrolijk

Ik ontspan en slaak een diepe zucht

Maar net als ik verder wil in mijn leven

Komen wolken aangezeild

Met storm en wind en bakken regen

En weer ben ik mijn houvast kwijt

Tjonge, de dagen met een randje

Had ik toch veel liever vaak

Omdat ik van die stormachtige dagen

Zo verdrietig en in verwarring raak

Waarom gaat het niet meer vanzelf

En zie ik nog alleen het fijne

Waarom is het toch zo moeilijk om

Weer gewoon te kunnen zijn

Gewoon gaan werken, gewoon maar doen

Klagend over het weer

En dat ik dit zo graag wil hebben

En dat en nog veel meer

Nee, ik besef dat vreugde telt

Wanneer het is verdwenen

En het zoeken en nooit vinden

Doe je eigenlijk steeds alleen

Positief blijven en keihard werken

Doe ik ook weer vandaag

Maar diep in mijn hart zou ik graag willen

Dat het weer vanzelf zou gaan

Bron: troost geschenk

29 mei 2013

29 mei 2013