Twijfel…

7 jaar is het vandaag dat je ons hebt verlaten. Twijfel is wat toeslaat, mag ik na 7 jaar nog een blog schrijven of moet het gevoel inmiddels over zijn? Mag ik de mensen nog belasten met mijn gevoelens over mijn gevoel van verlies? Is het wijs? Zullen mensen anders over mij denken als ik na 7 jaar nog steeds opschrijf hoe erg ik vastloop in dit proces van rouw? Ik heb besloten dat het de vrije keuze is van iemand om het blog in te lezen of niet… ik schrijf het gewoon en wie het niet wil lezen, leest het niet. Zo simpel is het.

13 juni 2013 is de dag dat ik afscheid heb moeten nemen van wat voor mij het onmogelijke afscheid was. Ik zou zo graag schrijven dat het dragelijker wordt met de jaren, maar dat wordt het niet. Het tegendeel is waar. Hoe meer jaren er voorbij gaan, hoe meer je het gevoel krijgt dat het “over” moet zijn of dat je een manier hebt gevonden om er mee te leven…

Het is niet waar, ik heb nog steeds geen manier gevonden om met dit ondragelijke verdriet te leven. Ik doe mijn best en ik probeer het. Mijn levensstijl varieert van roekeloos tot heel gecontroleerd. Niks is immers fijner dan controle te beoefenen in het leven. Ik zou inmiddels beter moeten weten, dat er niets bestaat in het leven waar je controle over hebt…

Je hebt de dag waar je zeker van bent, verder van niets. Mijn zoon is ziek geworden tegen al mijn verwachtingen in.

Vanavond was ik op een plek bij mensen die hun huis voor mij hebben open gesteld. Mensen die ik was verloren, maar die hun huis voor mij open stelde en een plek van liefde boden om te zijn. Verder niets… het leven is uiteindelijk niet zoveel meer… Soms heb je gewoon een plek nodig waar je mag zijn.  Naast de plek waar ik vanavond mocht zijn, ontving ik na twaalf uur een bericht van een verre bekende met de tekst; bij je in gedachten. Een week op voorhand van deze dag schreef een ander persoon, heel veel sterkte deze week. Mensen die verder bij je vandaan staan en toch jouw en je zoon niet zijn vergeten, dat doet je goed…

Niets is zo verraderlijk als het leven. Je weet niet wat het leven je brengt en je weet niet wat je pad is, tot dat het zich aan je openbaart.

Nog elke dag is het voor mij een strijd om het leven het hoofd te bieden zonder jouw aanwezigheid. Het zijn echter telkens weer kleine dingen in het leven die mij de kracht bieden om het leven te zien en aan te gaan.

Het leven is niks waard als je het aan je voorbij laat gaan.

Natuurlijk ben ik met vlagen zeer melancholisch en heb ik een enorme hang naar het verleden naar wat was. Wie herkent dat niet in zijn leven? Dat gevoel van heimwee dat je wilde dat dingen niet veranderen… Dat gevoel dat je zou willen dat alles gewoon was gebleven, bij wat het was.

Helaas is het leven in proces van transformatie… niets blijft bij wat het is. Het leven is vergankelijk en wij mensen moeten daar maar gewoon in schikken. Je moet de last dragen die je is toebedeeld.

Het is lastig om mijn gevoel van verlies te omschrijven en tegelijkertijd dankbaar te zijn voor alle dingen die ik wel heb in mijn leven. Geloof me, ik denk dat ik ondanks mijn grote verlies nog steeds een ongelofelijk bevoorrecht mens ben. Ik heb in mijn leven enorme dieptepunten gekend. Het is echter wel zo, zonder diepe dalen van verdriet zullen wij ook geen enorme hoogtes van geluk kennen.

Ik heb dat geluk wel, ik weet wat het is om intens geluk te ervaren. Ik weet wat het is om lief te hebben buiten grenzen die je niet voor mogelijk hield voor jouw bestaan.

De reden van dit blog is niet een vraag om empathie, het is mijn uiting om te laten weten dat je niet vergeten bent.

Het gehele jaar doe ik mijn best om een weg te vinden. Een weg die ook zonder verlies van je kind bij vele een vraagteken is in het leven. Want het is nu eenmaal zo dat het leven grillig en genadeloos is. Tegelijkertijd is het leven ons gegeven en is het een kwestie van het creëren van zoveel mogelijk indrukken, tot de dag komt dat je op het leven terug kijkt en denkt; ik heb een mooi en vol leven gehad.

Zolang ik mij nog in deze balans heen en weer kan bewegen tussen verlies en dankbaarheid, weet ik dat ik de moed zal blijven vinden om het leven hoofd te bieden ondanks de pijn die het mij brengt.

Zoals in vele eerdere blogs ben ik degene die schrijft, maar dat wil niet zeggen dat er vele met mij zijn die mijn gevoelens om het verlies om jouw delen.

Ik sluit het blog af met een quote die ik heb gelezen en mij bij is gebleven.

Als je teveel focust om je hart te beschermen van verdriet, bespaar jezelf misschien pijn, maar leef je niet echt.

Stormen houden nooit op, net als regenbogen.

Voor altijd mijn kanjer Jayden!