Zingeving…
Afgelopen jaar ben ik vooral op zoek geweest naar een manier om met het verlies van Jayden om te gaan…
In het begin vertrok ik naar het buitenland, vakantie volgde, de gedachte van het adopteren van een pup (tot bijna uitvoering), denken over omscholing van mijn werk, tientallen uitstapjes voor afleiding, veel op visite gaan…, toen de gedachte aan een eigen paard en onlangs een konijnenhok gekocht en weer op marktplaats verkocht…
Het is moeilijk…
Op medisch gebied een soort gelijk. Ik begon met gesprekken met de geestelijk predikant van het Sophia kinderziekenhuis. Zij heeft een enorme ervaring op het gebied van rouwverwerking en in principe staat het geloof hierbij niet centraal. Zij is er voor het rouwproces. Een ontzettend aardige vrouw, maar ik was er niet klaar voor en ging niet meer. Toen volgde de bedrijfspsycholoog (dit hoorde bij de re-integratie dus kon ik niet zomaar mee stoppen…) achteraf was het ook fijn. Daarnaast opnieuw gesproken met een kinderpsycholoog van het Sophia kinderziekenhuis om te kijken of er niet een meer op maat zijnde vorm van hulp is… Kijk, ik heb namelijk niet een tastbaar probleem zoals bijvoorbeeld een verslaving waarbij je met hard werken en de juiste hulp jezelf weer kan vinden en het probleem kan oplossen. Mijn probleem is dat mijn kind dood is. Nou kunnen we daar lang of kort over praten maar niemand kan mij helpen in de zin dat hij terug komt en mijn probleem is opgelost. Het is namelijk een onoplosbaar of wel blijvend probleem voor mij… het delen of iemand die luistert dat is het enige wat je kan doen om het misschien dragelijk te houden. Er zullen vast meer manieren zijn en ieder zijn eigen manier… ook ik zoek nog iedere dag.
Nu was voor mij dat bezoek aan het ziekenhuis al heel fijn. De zusters ontvingen mij met een knuffel en de oncoloog werd gebeld en had ook tijd gemaakt. Natuurlijk kan ik niet dagelijks op de afdeling gaan zitten (zou wat zijn…), maar het ziekenhuis was mijn tweede thuis. Ik ben er te abrupt van afgesneden en het zo nu en dan terug gaan zal voor mij goed voelen. Wij hebben opnieuw afgesproken dat ik contact op zal nemen met de geestelijk predikant van het ziekenhuis. Op deze manier blijf ik voorlopig nog even in het ziekenhuis, mijn vertrouwde omgeving met veel herinneringen komen. Ik kan daar goed mijn emoties doorvoelen.
Mijn laatste ontdekking is mindfulness. Dit is een levenshouding waarbij je bewust bent van alles wat zich voordoet in het hier en nu, zonder daarover te oordelen of het te willen veranderen of terwijl , leven in aandacht en zijn… Het is moeilijk om het hier kort samen te vatten wat mindfulness inhoudt, maar een van de belangrijkste dingen voor mij die ik er in leer is dicht bij jezelf te leven en je hart te volgen. Dat gedachten niets meer zijn dan gedachten en als je bewust bent van veel kleine dingen zoals bijvoorbeeld alleen al het echt proeven van je eten of wandelen terwijl je er bewust van bent, je jezelf een gelukkiger mens kunt voelen. Ook belangrijk vind ik voor mijzelf dat als ik dadelijk ouder ben en als mijn tijd is gekomen, dat ik over mijn schouder kan kijken en kan denken… ik heb geleefd met alle positieve en negatieve ervaringen in mijn leven, maar ik heb geen spijt en ik heb alles eruit gehaald wat er in zit.
“Als je blijft staren naar de plek waar de zon onderging, zul je hem nooit meer op zien komen”
2 juni 2013
Vind je dit artikel leuk, deel het dan!
6 reacties op 2 juni 2014
Geef een reactie
Donatiemeter
151.560,- ons totaal opgehaalde bedrag
18 augustus 2012!
GEWELDIG!
ONGELOFELIJK BEDANKT!
Meisje… een tovenares met tekst. Een ontzettend mooi verwoord stuk weer. Inleven is niet moeilijk. Dit omdat jij alles zo mooi omschrijft. Ik ben trots op je. En zal je steunen waar nodig. Een luisterend oor zijn, indien gewenst. Mijn bijdrage leveren om het dragelijker te maken. Dikke knuffel, Kirby
Je schrijven zal voor jou iedere keer een
klein beetje bijdragen aan je verwerking.
Je zou deze verhalen moeten bundelen zo goed
en mooi kan jij alles verwoorden. Wij denken
deze tijd veel aan je, een jaar is snel voorbij.
Veel liefs Hans, Cobie, Wendy en Serana
Vind ook maar eens een weg..een nieuw leven zonder je kind..veel te zwaar! tijd zal leren waar je over een paar maanden weer staat,maar laat het jullie eigen tijd zijn…en op jullie manier! (wat een mooie foto van jullie samen) x
Hoi Nancy,
Even laten weten dat ik vaak aan je denk. Mijn kleine mannetje is dit jaar 4 jaar dood, en absoluut niet om een vergelijking te maken, maar om je gewoon te steunen dit berichtje…
De pijn gaat niet meer weg, ik denk iedere dag, al 4 jaar lang aan hem, maar je leert er steeds iets beter mee omgaan, je leert de dingen in het leven weer te gaan waarderen. Maar soms slaat dat verdriet weer genadeloos toe, als een mokerslag, alsof mijn hart letterlijk breekt. Zo ervaar ik het, maar ook dat is voor iedereen anders.
Ik wens je veel sterkte en liefde toe!
Liefs, Diana
Lieve Kanjer Jayden*, Nancy, Remco, Leslie, Chantal en fam.
Rouwen/verwerken doet een ieder op zijn eigen manier. Je moet zelf de weg bewandelen die jij wilt. Je kunt je laten begeleiden, maar zeker niet sturen! Wij weten zeker dat er een moment komt waarin jullie met het leven kunnen leven zonder Kanjer Jayden op aarde. Maar Kanjer Jayden zal overal bij zijn! Hoe komt het dat Kanjer Jayden zo’n vechtlust had?! Dat zal die toch niet van een vreemde hebben?! Kanjer Jayden zit vast op een wolk naar beneden te staren. En o wat zal de trots op jullie zijn. Nancy, ook ik denk dat het schrijven een goede uitlaatklep voor je is. De manier waarop jij je gevoel verwoord is schrijverswaardig. Misschien toch iets mee doen? Wij wensen jullie al het goede toe. Tegenspoed genoeg gehad!! Liefs Paula en Richard
Met deze woorden en al je woorden worden we geraakt tot op het bot.
Maar dit wat je nu doet is ook verwerken het is praten met woorden die met velen deelt.
En hoop dat het wat al is het een ietsiepietsie verlichting brengt.
weer bedankt voor je mooie woorden een boek waardig.
peet en jeanette